1. Na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1990 r. o dochodach gmin i zasadach ich subwencjonowania w 1991 r. i w 1992 r. oraz o zmianie ustawy o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1990 nr 89 poz. 518 ze zm./ zarząd gminy wydaje decyzję w postępowaniu administracyjnym.
2. odmówić odpowiedzi na drugie pytanie.
Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości w sprawie ze skargi Krystyny M. na uchwałę Zarządu Miasta W. z dnia 13 grudnia 1991 r. Nr Fn VII. 3254/129/91 w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na zaniechanie ustalenia i poboru podatku od darowizny po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie - Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu postanowieniem z dnia 17 lipca 1992 r. SA/WR/698/92 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 Kpc w zw. z art. 211 Kpa:
1. Czy wypowiadając się w sprawie przewidzianej w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1990 r. o dochodach gmin i zasadach ich subwencjonowania w 1991 r. oraz o zmianie ustawy o samorządzie terytorialnym, a także zmianie niektórych innych ustaw /Dz.U. 1990 nr 89 poz. 518 ze zm./ zgody na zaniechanie poboru podatku stanowiącego dochód gminy, a realizowanego przez urząd skarbowy, zarząd gminy kieruje się materialnoprawnymi przesłankami zaniechania poboru określonymi w art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./, czy też bierze pod uwagę wyłącznie ochronę interesów finansowych budżetu gminy?
2. Czy uchwałę zarządu gminy w sprawie zgody, o której mowa w pkt 1, należy kwalifikować jako "uchwałę podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej", która po spełnieniu warunków określonych w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ może być zaskarżona do sądu administracyjnego czy też jako przewidziane w art. 106 par. 5 Kpa postanowienie, na które służy stronie zażalenie do Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym? podjął następującą uchwałę:
Dnia 29 grudnia 1990 r. została sporządzona umowa darowizny /w formie aktu notarialnego - rep. A nr 1226/90/ przez Małgorzatę S. Krystynie M. lokalu mieszkalnego, składającego się z dwóch pokoi, kuchni, łazienki i przedpokoju o łącznej powierzchni użytkowej 35,55 m2, znajdującego się w domu wielomieszkaniowym we Wrocławiu przy ul. K. nr 25. Do darowizny doszło w sytuacji, w której małżonkowie S. otrzymali promesę decyzji o przydziale im lokalu mieszkalnego o pow. 126 m2, w którego części zamieszkiwała z córką Krystyna M. Jedną z przesłanek otrzymania decyzji o przydziale większego lokalu mieszkalnego było zbycie lokalu mieszkalnego własnościowego przez Małgorzatę S. Wartość lokalu otrzymanego w darowiźnie oszacowano w cenach rynkowych na 81.765.000 zł. Urząd Skarbowy w W. decyzją z dnia 8 stycznia 1992 r. ustalił podatek od darowizny w kwocie 21.234.600 zł, nie znajdując podstaw do zastosowania ulgi lub zaniechania poboru podatku z tego względu, że Zarząd Miasta W. postanowieniem z dnia 13 grudnia 1991 r. nie udzielił zgody na zaniechanie ustalenia i poboru podatku od darowizny lokalu mieszkalnego, wyraził natomiast zgodę na rozłożenie spłaty tego podatku na dogodne raty miesięczne oraz uznał za konieczne z powodu niskich dochodów podatniczki zabezpieczenie kwoty podatku przez wpis hipoteki przymusowej. Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym postanowieniem z dnia 17 stycznia 1992 r. stwierdziło niedopuszczalność wniesienia zażalenia na postanowienie Zarządu Miasta, w uzasadnieniu wskazując zaś na dopuszczalność zaskarżenia takiej uchwały do Sądu administracyjnego na podstawie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./. To postanowienie Kolegium Odwoławczego zostało zaskarżone przez Krystynę M. do sądu administracyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu postanowieniem z dnia 25 marca 1992 r. skargę odrzucił. Krystyna M. 27 kwietnia 1992 r. wezwała Zarząd Miasta W. do usunięcia naruszenia jej interesu prawnego uchwałą z dnia 13 grudnia 1991 r.; Zarząd Miasta W. w uchwale nr 255 z dnia 15 maja 1992 r. podtrzymał pierwotne stanowisko, ustalając też liczbę i kwoty rat podatku.
Krystyna M. 28 kwietnia 1992 r. wniosła do Naczelnego Sądu
Administracyjnego w Warszawie - Ośrodka Zamiejscowego we Wrocławiu skargę na uchwałę Zarządu Miasta na podstawie art. 101 ustawy o samorządzie terytorialnym. Sąd administracyjny postanowieniem z dnia 17 lipca 1992 r. odroczył rozprawę i przedstawił do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne, budzące poważne wątpliwości w konkretnej sprawie, którego treść została przytoczona w uchwale.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Darowizna lokalu mieszkalnego na rzecz Krystyny M. została dokonana dnia 29 grudnia 1990 r., czynności związane z ustaleniem zobowiązania podatkowego toczyły się w 1991 r., a 5 stycznia 1992 r. została wydana decyzja urzędu skarbowego określająca kwotę podatku od darowizny oraz stwierdzająca brak podstaw do zastosowania ulg lub do zaniechania poboru podatku. Dalsze czynności związane z kwestionowaniem zasadności uchwały Zarządu Miasta W. przez Krystynę M. toczyły się w 1992 r. W trakcie trwania sprawy o wymiar i pobór podatku od darowizny zaszła istotna zmiana prawna, spowodowana przepisami ustawy z dnia 19 października 1991 r. o zmianie ustawy o dochodach gmin i zasadach ich subwencjonowania w 1991 r. oraz o zmianie ustawy o samorządzie terytorialnym, a także o zmianie niektórych innych ustaw /Dz.U. 1991 nr 110 poz. 475/: ustawa ta weszła w życie z dniem 1 stycznia 1992 r. Otóż stosownie do postanowień noweli zawartych w art. 2 została dokonana zmiana w określeniu zakresu kompetencji organów podatkowych w sprawach niektórych zobowiązań podatkowych.