Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku B. P. sp. z o.o. z siedzibą w W. o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi B. P. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z [...] kwietnia 2014 r., nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym postanawia: odrzucić wniosek o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o przyznanie prawa pomocy.
Skarżąca - B. P. sp. z o.o. z siedzibą w W., wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego, którą Sąd postanowieniem z 7 października 2015 r. odrzucił (k. 85 akt).
Z zachowaniem terminu skarżąca wniosła od powyższego rozstrzygnięcia zażalenie (k. 95 w zw. z k. 126 akt) wraz z wnioskiem o przyznanie jej prawa pomocy w zakresie zwolnienia od uiszczenia wpisu od tego zażalenia oraz ustanowienia pełnomocnika z urzędu (k. 95 akt).
Postępowanie w przedmiocie wniosku skarżącej o przyznanie prawa pomocy zakończyło się ostatecznie postanowieniem Sądu z 1 lipca 2016 r. (k. 160 akt), którym pozostawiono wniosek skarżącej bez rozpoznania z uwagi na nieuzupełnienie jego braku formalnego w terminie.
Na powyższe postanowienie skarżąca z zachowaniem terminu wniosła zażalenie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o przyznanie prawa pomocy (k. 167 akt). W uzasadnieniu wskazała, że wezwanie do uzupełnienia braku wniosku o przyznanie prawa pomocy zostało uznane przez Sąd za skutecznie doręczone, przy czym ona o nim nie miała wiedzy i uchybienie terminu nastąpiło bez jej winy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 86 i art. 87 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2016 r., poz. 718), dalej p.p.s.a. uchybiony termin należy przywrócić, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące przesłanki: strona wystąpi z wnioskiem o jego przywrócenie i uczyni to w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu, dokonując jednocześnie czynności, dla której określony był ów termin, a we wniosku uprawdopodobni okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu temu terminu i uchybienie to powoduje dla strony ujemne skutki w zakresie postępowania sądowego.
Zgodnie zaś z treścią art. 88 p.p.s.a. spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym.
Na wstępie Sąd wyjaśnia, że złożenie wniosku o przywrócenie terminu uwarunkowane jest przede wszystkim tym, by termin do podjęcia czynności procesowej upłynął, ponieważ dopiero wówczas czynność taka staje się bezskuteczna (art. 85 p.p.s.a.). Niedopuszczalne jest więc żądanie przywrócenia terminu w sytuacji, gdy terminowi, o przywrócenie którego się wnosi, nie uchybiono.
W rozpoznawanej sprawie Sąd uznał, że powyższa przesłanka nie zaszła, tj. skarżąca nie uchybiła terminowi do wniesienia wniosku o przyznanie prawa pomocy, gdyż przepisy ustawy Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi nie zakreślają żadnych terminów, które zawężałyby okres, w jakim można wystąpić z takim wnioskiem. Zgodnie z art. 243 § 1 p.p.s.a. prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Z treści powołanego przepisu jednoznacznie wynika, że skarżąca ma możliwość złożenia wniosku o przyznanie prawa pomocy w każdym momencie postępowania sądowoadministracyjnego.