Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący - Sędzia WSA Irena Jakubiec-Kudiura po rozpoznaniu w dniu 5 października 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi J. S. na decyzję Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia (...) grudnia 2016 r. nr (...) w przedmiocie ustalenia kwoty nienależnie pobranych płatności z tytułu ułatwiania startu młodym rolnikom postanawia: wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji.
J. S. (dalej jako: "skarżąca") w skardze na wskazaną w sentencji decyzję zawarła wniosek o wydanie postanowienia o wstrzymaniu wykonania w całości zaskarżonej decyzji.
Powyższy wniosek uzasadniła w treści pisma procesowego z [...] marca 2017 r., w którym podniosła, że ma na utrzymaniu rodzinę, a jej jedynym źródłem dochodów jest działalność rolnicza. Wyjaśniła, że pieniądze z prowadzenia działalności rolniczej są uzyskiwane okresowo, nie są wynagrodzeniem stałym i zależą przede wszystkim od ilości i jakości sprzedawanych towarów. Wskazała, iż nie posiada żadnych oszczędności, a jest zobowiązana do uiszczania stałych opłat: KRUS, podatek od nieruchomości, prąd oraz znacznych wydatków na paliwo. W ocenie skarżącej konsekwencje egzekucji kwoty 75.000 zł mogą być trudne do odwrócenia, a późniejszy zwrot tej kwoty może nie przywrócić stanu sprzed egzekucji. Jak wskazała egzekucja kary pieniężnej pozbawi ją w całości płynności finansowej i uniemożliwi pokrycie bieżących, niezbędnych wydatków związanych z prowadzoną działalnością. Taka sytuacja może zaś doprowadzić do sprzedaży licytacyjnej nieruchomości gruntowych, a w konsekwencji wiązać się będzie z koniecznością zaprzestania prowadzenia działalności, co będzie stanowiło trudny do odwrócenia skutek.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Stosownie do treści art. 61 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej jako: "p.p.s.a."), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże w myśl § 3 ww. przepisu, po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności. Rozstrzygając w oparciu o art. 61 § 3 ustawy p.p.s.a. sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych zawartym w wymienionym przepisie. Instytucja wstrzymania wykonania ma bowiem charakter wyjątkowy i jej zastosowanie może mieć miejsce wyłącznie w sytuacji stwierdzenia, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyby akt lub czynność zostały wykonane.
Sąd wydając orzeczenie dotyczące wstrzymania wykonania decyzji, opiera swoje rozstrzygnięcie zarówno na ocenie wniosku skarżącego, jak i materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, badając wystąpienie bądź też niewystąpienie przesłanek wstrzymania aktu, to jest niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Wskazać zatem należy, iż z dokumentów nadesłanych przez stronę na etapie rozpatrywania wniosku o przyznanie prawa pomocy wynika, że uzyskuje ona dochód wielokrotnie niższy niż kwota wynikająca z zobowiązania określonego zaskarżoną decyzją. Podkreślenia wymaga, iż z przedstawionego wyciągu z rachunku bankowego męża skarżącej (z którego korzysta również strona) wynika, że w okresie od [...] stycznia 2017 r. do [...] maja 2017 r. na ww. konto wpłynęła łącznie kwota 31.197,91 zł. Zatem wpływ na rachunku za okres pierwszych pięciu miesięcy tego roku jest ponad dwukrotnie niższy niż kwota określona zaskarżoną decyzją (75.000 zł). Zgodnie z oświadczeniem strony nie posiada ona również przedmiotów wartościowych, ani oszczędności, które mogłyby posłużyć do spłaty zobowiązania określonego zaskarżoną decyzją.
W tej sytuacji należało uznać, że obowiązek natychmiastowego uregulowania środków wynikających z zaskarżonej decyzji, pozbawiłby skarżącą płynności finansowej i uniemożliwił pokrycie bieżących, niezbędnych wydatków związanych z prowadzoną działalnością rolniczą. Powyższe skutkować może natomiast koniecznością sprzedaży licytacyjnej nieruchomości gruntowych strony i zaprzestaniem prowadzenia przez nią działalności, co jest równoznaczne z niebezpieczeństwem powstania trudnych do odwrócenia skutków, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a.
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 61 § 3 i § 5 ustawy p.p.s.a. postanowił jak w sentencji.