Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący sędzia WSA - Dorota Mydłowska po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S.W. i J.W. na decyzję Prezesa Agencji Rynku Rolnego z dnia [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia kwoty nienależnie pobranych środków z tytułu dopłat postanawia odrzucić skargę J.W.
S.W. i J.W. wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Prezesa Agencji Rynku Rolnego z dnia [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia kwoty nienależnie pobranych środków z tytułu dopłat.
Zaskarżona decyzja skierowana została do S.W.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 50 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2012, poz. 1270 ze z zm.; powoływanej dalej jako "p.p.s.a." ), uprawnionym do wniesienia skargi do sądu administracyjnego, jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. Przy czym przez interes prawny należy rozumieć taką sytuację, w której stan ten wpływa na uprawnienia lub obowiązki określonego podmiotu prawa, wynikające z norm prawa materialnego. Interes prawny dotyczy szeroko rozumianej sytuacji prawnej podmiotu prawa, wyznaczonej normami prawnymi różnego rodzaju, z których wynikają jego uprawnienia, obowiązki, korzyści czy wolności prawnie chronione (por. wyroki NSA: z dnia 17 lipca 2003 r, sygn. akt II SA 1165/02 i z dnia 18 września 2003 r., sygn akt II SA 2637/02).
Należy podkreślić, że interes prawny jest zarazem kategorią ściśle związaną z przedmiotem postępowania, ze względu na fakt, że dotyczy sfery normatywnej, mającej swoje źródło w przepisach regulujących sposób załatwienia sprawy. Można ująć go też, jako potrzebę ochrony sfery prawnej obywatela wyznaczającą zakres jego działań lub subiektywnie odczuwaną potrzebę utrzymania istniejącego, lub spowodowania takiego stanu rzeczy, jaki dany podmiot uważa za korzystny, przy czym korzyść ta musi mieć swoje źródło w prawie (zob. J. Klimkowicz, Interwencja uboczna w według k.p.c., Warszawa 1972, s. 50).
W przedmiotowej sprawie, skarżąca J.W. nie wykazała istnienia interesu prawnego związanego z zaskarżoną decyzją ponadto nie była ona stroną postępowania administracyjnego, a zaskarżona decyzja nie była do niej skierowana.
Mając na uwadze powyższe skarga J.W., z uwagi na treść art. 50 § 1 p.p.s.a., była niedopuszczalna, ponieważ nie miała ona interesu prawnego do jej wniesienia.
Jak już wspominano, zaskarżona decyzja została skierowana do męża skarżącej i sprawa ze skargi S.W. zostanie przez Sąd rozpoznana.
Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. Sąd odrzuca skargę jeżeli wniesienie skargi jest niedopuszczalne z innych przyczyn niż wymienione w pkt 1-5 powoływanego przepisu. Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 oraz art. 58 § 3 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.