Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący - Sędzia WSA Jadwiga Smołucha po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu M. D. od postanowienia starszego referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 23 listopada 2017 r. sygn. akt V SA/Wa 3235/16 o odmowie przyznania prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi M. D. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia (...) września 2016 r. nr (...) w przedmiocie odmowy umorzenia kary pieniężnej postanawia utrzymać w mocy postanowienie starszego referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 23 listopada 2017 r. sygn. akt V SA/Wa 3235/16 o odmowie przyznania prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego
W złożonym na urzędowym formularzu (PPF) wniosku o przyznanie prawa pomocy M. D. (dalej "Skarżący" lub "Strona") wniósł o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego.
W uzasadnieniu wniosku podał, że wszystkie uzyskiwane środki pieniężne przeznacza na rehabilitację [...].[...]. Jako miesięczne dochody rodziny Skarżący wymienił świadczenie pielęgnacyjne w wysokości [...]zł z tytułu opieki na niepełnosprawnym dzieckiem oraz wynagrodzenie z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej przez Skarżącego ([...]) - [...]zł (łącznie [...]zł). Do miesięcznych wydatków Strona zaliczyła czynsz najmu mieszkania - 1.500 zł, opłaty za media - 500 zł, koszty wyżywienia - 1.500 zł, odzież - 500 zł, wydatki na rehabilitacje i leki - 500 zł. Jako jedyny składnik majątku rodziny Skarżący wskazał samochód osobowy marki [...].
Z uwagi na to, iż złożone oświadczenia okazały się niewystarczające dla oceny możliwości majątkowych Strony, na podstawie zarządzenia z 12 października 2017 r. Skarżącego wezwano do udzielenia dodatkowych informacji oraz złożenia określonych dokumentów. Wezwanie zostało doręczone w trybie zastępczym w dniu 30 października 2017 r. Skarżący nie odpowiedział na wezwanie.
Postanowieniem z 23 listopada 2017 r. referendarz sądowy odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego. W uzasadnieniu podniósł, iż wezwanie do udzielenia dodatkowych informacji oraz złożenia określonych dokumentów nie zostało przez wnioskodawcę wykonane. W związku z tym uznać należało, iż Skarżący nie wykazał, że ustawowa przesłanka przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym wystąpiła w rozpoznawanym przypadku. W tym stanie rzeczy nastąpił brak możliwości porównania wysokości obciążeń finansowych z jakimi winien się liczyć w postępowaniu sądowym z jej rzeczywistymi możliwościami płatniczymi.
Pismem z 8 grudnia 2017 r. Skarżący zaskarżył ww. postanowienie oraz wniósł o ponowne rozpatrzenie wniosku. W uzasadnieniu przedstawił swoją trudną sytuację finansową i rodzinną oraz wyraził niezadowolenie z działań organu administracji.
Mając na względzie powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Stosownie do art. 259 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, dalej "p.p.s.a."), od postanowień dotyczących prawa pomocy przysługuje środek zaskarżenia w postaci sprzeciwu. Rozpoznając taki sprzeciw sąd wydaje postanowienie, w którym kwestionowane orzeczenie zmienia albo utrzymuje w mocy, o czym orzeka na posiedzeniu niejawnym (art. 260 § 1 oraz § 3 p.p.s.a.).
Zdaniem Sądu w rozpoznawanej sprawie sprzeciw nie zasługuje na uwzględnienie. Postanowienie wydane przez starszego referendarza sądowego jest prawidłowe i zgodne z obowiązującymi przepisami prawa.
Podkreślenia przede wszystkim wymaga, iż zasadą postępowania sądowoadministracyjnego jest ponoszenie przez stronę kosztów postępowania związanych ze swym udziałem w sprawie (art. 199 p.p.s.a.). Prawo pomocy stanowi wyjątek od tej zasady i może zostać przyznane osobie fizycznej w zakresie całkowitym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). Instytucja prawa pomocy znajduje bowiem zastosowanie w przypadku osób charakteryzujących się trudną sytuacją materialną, czy wręcz znajdujących się w stanie ubóstwa.
Przypomnieć również trzeba, iż ocena zasadności wniosku o prawo pomocy polega na dokonaniu porównania wysokości obciążeń finansowych w postępowaniu sądowym z rzeczywistymi możliwościami płatniczymi wnioskującej strony, biorąc pod uwagę jej wydatki niezbędne dla utrzymania siebie oraz rodziny.
Zdaniem Sądu, oceniając możliwości płatnicze Skarżącego starszy referendarz sądowy zasadnie wezwał go do udzielenia dodatkowych informacji oraz do złożenia określonych dokumentów.
W związku z tym, że wnioskujący nie wykonał wezwania starszy referendarz sądowy nie miał możliwości porównania wysokości obciążeń finansowych, z jakimi strona winna się liczyć w postępowaniu sądowym z rzeczywistymi możliwościami płatniczymi. Z tego względu starszy referendarz sądowy zasadnie nie uwzględnił przedmiotowego wniosku.
Podnoszone przez Skarżącego w sprzeciwie kwestie nie znajdują potwierdzenia, ponieważ nie przedstawiono żadnej dokumentacji potwierdzającej sytuację majątkową skarżącego.
Stwierdzając zatem, że przedstawiona przez stronę sytuacja finansowa nie daje podstaw do uznania, że zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 246 § 2 pkt 1 p.p.s.a. uprawniające do przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym, zasadne jest utrzymanie w mocy orzeczenia starszego referendarza sądowego o odmowie przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
O powyższym orzeczono na podstawie art. 260 § 1 oraz § 3 w zw. z art. 246 § 2 pkt 1 p.p.s.a.