Trybunał Konstytucyjny po rozpoznaniu (...) sprawy podjętej z inicjatywy własnej Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie czy przepis par. 4 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 lipca 1984 r. w sprawie ustalania stawek wynagrodzenia zasadniczego dla kierowników zakładów pracy oraz zwiększenie rozpiętości stawek wynagrodzenia zasadniczego dla pracowników na stanowiskach nierobotniczych /Dz.U. nr 39 poz. 204 ze zm./ jest zgodny z przepisami: a) art. 9 ust. 4 oraz art. 7 i 8 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. o zasadach tworzenia zakładowych systemów wynagrodzeń /Dz.U. nr 5 poz. 25 ze zm./ oraz art. 19 ust. 3 i art. 68 ust. 1 Konstytucji PRL w związku z art. 13 i 78 Kodeksu pracy, b) art. 4 ustawy z dnia 25 września 1981 o przedsiębiorstwach państwowych /Dz.U. 1987 nr 25 poz. 201/ oraz art. 2 i 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych /t.j. Dz.U. 1986 nr 8 poz. 44 ze zm./ a także z art. 85 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze /Dz.U. nr 30 poz. 210 ze zm./ na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym /Dz.U. nr 22 poz. 98 ze zm./ postanowił umorzyć postępowanie.
Podstawowe zasady wynagradzania za pracę, wynikają z art. 19 ust. 3 i art. 68 ust. 1 Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i są rozwinięte w Kodeksie pracy, w szczególności w art. 13 i art. 78.
Z całokształtu tych przepisów wynika, że wynagrodzenie ma być odpowiednie do rodzaju, ilości i jakości pracy; takie wynagrodzenie przysługuje pracownikowi.
Reguła ta, mająca charakter podstawowej zasady prawa pracy, adresowana jest także do podmiotów uprawnionych do regulowania wynagrodzenia.
Ustalając zatem wynagrodzenia wymienione podmioty powinny mieć na uwadze, że pracownikowi przysługuje wynagrodzenie według rodzaju, ilości i jakości pracy, a nie wedle innych kryteriów oceny.
Jak wynika z treści rozporządzenia Rady Ministrów zmieniające rozporządzenie w sprawie ustalania stawek wynagrodzenia zasadniczego dla kierowników zakładów pracy oraz zwiększenie rozpiętości stawek wynagrodzenia zasadniczego dla pracowników na stanowiskach nierobotniczych, które weszło w życie z dniem ogłoszenia to jest 2 lutego 1988 r. /Dz.U. nr 3 poz. 18/, w powołanym rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 13 lipca 1984 r. skreślony został kwestionowany przepis par. 4 ust. 2 tego rozporządzenia.
Ponieważ w wyniku tej zmiany usunięta została podstawa do orzeczenia w przedmiocie zgodności przepisów wymienionych w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 listopada 1987 r. - należało umorzyć postępowanie w sprawie (...).