Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Lidia Serwiniowska po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. K.-B. opiekuna prawnego R. B. na orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej we W. z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie zdolności do pełnienia zawodowej służby wojskowej postanawia: odrzucić skargę.
UZASANIENIE
A. K.-B. - opiekun prawny R. B., reprezentowana przez radcę prawnego J. T. B., wniosła do tutejszego Sądu skargę na orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej we W. z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w sprawie zdolności do pełnienia zawodowej służby wojskowej. W kwestionowanym orzeczeniu organ wojskowy orzekł również o związku zdiagnozowanych u R.B. chorób i ułomności ze służbą wojskową oraz o jego inwalidztwie.
Na wstępie skargi pełnomocnik skarżącej oświadczył, iż orzeczenie to zaskarża w całości. Jednakże z treści skargi bezsprzecznie wynika, że zakwestionował jedynie związek stwierdzonych u R.B. schorzeń ze służbą wojskową oraz określenie jego inwalidztwa.
W skardze, pełnomocnik skarżącej, zawarł jednocześnie wniosek o zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego "do czasu rozpatrzenia przez Sąd Rejonowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu odwołania od decyzji Nr [...] Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego W. z dnia [...] 06.2011 r. (sygn. akt [...])".
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej odrzucenie z uwagi na brak właściwości Sądu w tym zakresie. W związku z tym, wniosek skarżącej o zawieszenie postępowania, uznał za bezprzedmiotowy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga złożona w niniejszej sprawie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu podlegała odrzuceniu.
Zgodnie z przepisem art. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., sądy administracyjne rozpoznają sprawy sądowoadministracyjne. Art. 3 § 1 p.p.s.a. stanowi, że sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola ta obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty i czynności wskazane w art. 3 § 2 pkt 1-7 p.p.s.a. oraz na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a.
W zakresie związku poszczególnych chorób lub ułomności ze służbą wojskową jak i określenia inwalidztwa skarga podlega odrzuceniu, gdyż od ostatecznych orzeczeń wojskowych komisji lekarskich dotyczących tych kwestii, skarga do sądu administracyjnego nie przysługuje. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 października 1999 r., sygn. akt III ZP 9/99 (OSNAP i US nr 5, poz. 167 z 2000 r.) stwierdził, iż Naczelny Sąd Administracyjny nie jest właściwy w sprawie ze skargi żołnierza na orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej w przedmiocie związku choroby ze służbą wojskową (oraz inwalidztwa). Reasumując swoje wywody Sąd Najwyższy uznał, iż przepisy prawa powinny być interpretowane przy uwzględnieniu zasady, że regułą jest to, iż sprawy są rozstrzygane przez sądy powszechne, a to m.in. przemawia przeciwko rozszerzającej wykładni regulacji dotyczących kognicji sądownictwa administracyjnego w sprawach dotyczących stwierdzenia inwalidztwa oraz związku chorób, a także wypadków z taką lub inną służbą. Uchwała ta nie straciła aktualności także po reformie sądownictwa administracyjnego, w toku której powstały sądy I instancji.
Konkludując powyższe rozważania stwierdzić należy, iż wniesiona w niniejszej sprawie skarga na orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej we W., jako dotycząca związku schorzenia ze służbą wojskową oraz określenia inwalidztwa niewątpliwie nie podlega kognicji sądu administracyjnego.
W zaistniałej sytuacji Sąd uznał też, że odrębne rozpoznanie wniosku o zawieszenie postępowania jest niecelowe, tym bardziej, iż brak jest przesłanek jego obligatoryjnego zawieszenia.
Wobec tego co wcześniej powiedziano skargę jako niedopuszczalną, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a., należało odrzucić o czym orzeczono w sentencji postanowienia.