Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ireneusz Dukiel po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. F. w przedmiocie usamodzielnienia i opuszczenia domu pomocy społecznej postanawia: odrzucić skargę.
W dniu 22 sierpnia 2020 r. A. F. (dalej: strona lub skarżący) zwrócił się do tutejszego Sądu drogą elektroniczną z wnioskiem o uchylenie decyzji Wojewódzkiego Zespołu Pomocy Społecznej z dnia [...] października 1992 r., nr [...] o skierowaniu do Domu Pomocy Społecznej w O.
Skarżący doprecyzował swoje żądanie pismem z dnia 1 października 2020 r., zatytułowanym jako "zażalenie", w którym wskazał, że domaga się on usamodzielnienia i opuszczenia placówki opiekuńczej, gdyż zamierza się osiedlić na terenie O. lub W. oraz założyć rodzinę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniesienie skargi do sądu administracyjnego nie oznacza automatycznie, że będzie ona podlegała merytorycznemu rozpatrzeniu. Obowiązkiem sądu jest bowiem uprzednie zbadanie skargi pod kątem jej dopuszczalności odnoszącej się zarówno do legitymacji osób ją wnoszących, jak i przedmiotu zaskarżenia. Zwłaszcza w kontekście tego ostatniego zagadnienia należy podkreślić, że kognicja sądów administracyjnych nie obejmuje wszelkich przejawów działania organów władzy publicznej. Zgodnie bowiem z art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej u.p.p.s.a.), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje jedynie orzekanie w sprawach skarg na wymienione w tym przepisie akty (decyzje, postanowienia) i czynności organów administracji publicznej, a także na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowanie przez te podmioty.
W ocenie Sądu, wskazanego przez stronę przedmiotu zaskarżenia nie można przypisać do żadnej z wyżej wymienionych kategorii prawnych form działania administracji publicznej, podlegających kontroli sprawowanej przez sądy administracyjne. Co więcej, z treści korespondencji prowadzonej ze skarżącym wynika, że w zasadzie nie kwestionuje on jakiegokolwiek aktu, czynności lub bezczynności organu administracji publicznej. Skarżący domaga się zaś jedynie udzielenia wsparcia w procesie swojego usamodzielniania i możliwości opuszczenia domu pomocy społecznej, w którym aktualnie zamieszkuje. W żadnej jednak z tych dwóch wymienionych kwestii nie jest właściwy wojewódzki sąd administracyjny.
W pierwszym przypadku instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są oni w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości jest bowiem pomoc społeczna, o czym wprost stanowi art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r., 1876 ze zm., dalej.u.p.s.). Zgodnie zaś z art. 16 ust. 1 tej ustawy, realizacja zadań pomocy społecznej spoczywa na jednostkach samorządu terytorialnego oraz na organach administracji rządowej. Zadania pomocy społecznej w szczególności wykonują w gminach - ośrodki pomocy społecznej lub centra usług społecznych (art. 110 ust. 1 u.p.s.).