Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA - Jolanta Sikorska po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi P. Z. na decyzję Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego we W. z dnia 4 marca 2010r. nr EWU( nieczytelny) w przedmiocie waloryzacji emerytury wojskowej postanawia: oddalić wniosek.
Uzasadnienie:
Decyzją z dnia [...]r., Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego we W., działając na podstawie art. 31 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r., Nr 8, poz. 66), ustalił nową wysokość emerytury wojskowej dla P. Z. od dnia 1 marca 2010 r. Powyższa decyzja wraz z pouczeniem o przysługującym prawie odwołania od niej do Sądu Okręgowego we Wrocławiu Wydziału Ubezpieczeń Społecznych za pośrednictwem Wojskowego Biura Emerytalnego została doręczona wnioskodawcy.
Skarżący pismem z dnia 8 maja 2010 r. złożył skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, dodatkowo wnosząc o przyznanie pomocy prawnej z urzędu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - dalej p.p.s.a. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi. Mówiąc o oczywistej bezzasadności skargi należy mieć na uwadze sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego, inaczej mówiąc stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości, co do braku szans na wydanie pozytywnego dla skarżącego rozstrzygnięcia, ewentualnie zachodzą oczywiste przesłanki odrzucenia skargi. (por. J. P. Tarno "Postępowanie przed sądami administracyjnymi. Komentarz", Warszawa 2008 s. 591). Przy czym z uwagi na fakt, że omawiany przepis nie różnicuje przyczyn bezzasadności skargi, należy stwierdzić, że prawo pomocy nie przysługuje zarówno w razie oczywistej bezzasadności skargi z przyczyn procesowych, jak i z przyczyn uregulowanych w przepisach materialnoprawnych. Przystępując do rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie zachodzi przesłanka oczywistej bezzasadności skargi, o której mowa w art. 247 p.p.s.a, bowiem sprawa, której skarga dotyczy, nie należy do właściwości sądu administracyjnego.
Zważyć należy, że bezwzględnie wiążące przepisy prawa administracyjnego, tj. art. 181 k.p.a. wyraźnie stanowią, że organy odwoławcze właściwe w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych określają przepisy odrębne, w tym przypadku przepisy ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin. W myśl art. 31 ust. 1 tej ustawy, prawo do zaopatrzenia emerytalnego i wysokość świadczeń pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia ustala w formie decyzji wojskowy organ emerytalny. Zgodnie z ust. 4 tego przepisu,od decyzji, o której mowa w ust. 1, przysługuje odwołanie do właściwego sądu w terminie i na zasadach określonych w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego. Z kolei art. 461 § 2 k.p.c. wskazuje, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych właściwy do rozpoznania sprawy jest sąd powszechny, w którego okręgu ma miejsce zamieszkania strona odwołująca się od decyzji wydanej przez organ rentowy. Skoro zatem powołane wyżej przepisy wyraźnie stanowią o właściwości sądów powszechnych - sądów pracy i ubezpieczeń społecznych w sprawach z zakresu świadczeń z ubezpieczeń społecznych, w tym także w sprawach dotyczących prawa żołnierzy zawodowych do zaopatrzenia emerytalnego i wysokości świadczeń pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia, to nie ma podstaw do uznania, że sprawa będąca przedmiotem zaskarżenia, sprecyzowana w skardze z dnia 8 maja 2010 r., należy do kognicji sądów administracyjnych.
Powołanie się przez skarżącego na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2010 r. sygn. akt II UZP 3/10 (nie.publ.) jest o tyle nietrafne, że z powyższej uchwały wynika kognicja sądów administracyjnych ale w sprawach dotyczących decyzji wydanych przez Wojskowe Biuro Emerytalne, których przedmiotem jest odmowa stwierdzenia nieważności decyzji tego Biura, tj. decyzji wydanych na podstawie art. 31, art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r.o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (tekst jednolity: Dz. U. z 2004 r., nr 8, poz. 66 ze zm.). Przedmiotem zaś zaskarżenia w niniejszej sprawie jest decyzja Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego we W. wydana w trybie zwykłym, dotycząca waloryzacji emerytury wojskowej, a nie decyzja odmawiająca stwierdzenia nieważności decyzji tego Biura. Powyższe pozwala przyjąć, że sprawa ze skargi P. Z. nie mieści się w katalogu spraw należących do właściwości sądów administracyjnych i jako niedopuszczalna będzie podlegała odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt. 1 p.p.s.a.
Mają na uwadze powyższe Sąd, działając w oparciu o art. 247 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.