Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Piotr Korzeniowski po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W. G. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi W. G. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia kary pieniężnej postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Główny Inspektor Ochrony Środowiska decyzją z dnia [...] lipca 2016 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] października 2015 r. nr [...] o odmowie umorzenia administracyjnej kary pieniężnej w wysokości 5.000,-zł nałożonej decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...], a następnie utrzymanej w mocy przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska decyzją z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] na W. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą [...] ul. [...] lok. [...], [...] [...], za sprzedaż sprzętu pochodzącego od wprowadzającego sprzęt niezarejestrowanego w rejestrze prowadzonym przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska jako wprowadzający sprzęt.
Na powyższą decyzję z dnia [...] lipca 2016 r. W. G. wniósł za pośrednictwem organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Wniosek ten nie zawiera odrębnego uzasadnienia, jednakże analiza treści skargi i wniosku o przyznanie prawa pomocy złożonego w sprawie prowadzi do konstatacji, że strona zawarła w niej argumentację zmierzającą do poparcia swojego żądania. Wskazano bowiem, że skarżący prowadzi działalność gospodarczą, która przynosi dochód w wysokości 2.000-3.000,-zł netto miesięcznie. Żona skarżącego jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę za wynagrodzeniem 3.500,-zł netto miesięcznie. Łączny dochód rodziny skarżący określił na 5.500-6.500,-zł netto miesięcznie. Nie wykazał innych źródeł dochodu. W uzasadnieniu wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżący podał, że jego comiesięczne wydatki znacznie przekraczają dochody. Wśród zobowiązań i stałych wydatków wymienił: kredyt mieszkaniowy: 1) CHF - 1300-1350 zł, 2) PLN - 250,-zł, czynsz - 702,-zł, energia elektryczna - 200,-zł, telefon - 250,-zł, środki czystości - 100,-zł, leki - 200,-zł, alimenty - 750,-zł, wyżywienie - 1200,-zł. Łączna suma wydatków kształtuje się w granicach 4.952-5.002,-zł.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności została w sposób kompleksowy uregulowana w art. 61 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.), zaś katalog pozytywnych przesłanek warunkujących wstrzymanie przez sąd administracyjny wykonania aktu lub czynności określony został w art. 61 § 3 tej ustawy i ma on charakter taksatywny. Zgodnie z treścią tego przepisu, sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać wykonanie w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli została spełniona co najmniej jedna z ustawowych przesłanek, tj. zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Z konstrukcji powyższej normy prawnej art. 61 § 3 powołanej ustawy wynika, że na skarżącym spoczywa ciężar wykazania przesłanek zawartych w powołanym przepisie, zaś sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu, jeżeli jest spełniona ustawowa przesłanka określona jako potencjalna możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdy akt lub czynność zostanie wykonana. Rzeczą Sądu jest zbadanie, czy argumenty przedstawione przez stronę przemawiają - lub nie - za wydaniem postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu.