Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Michał Sułkowski po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku K. S. o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi K. S. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] listopada 2017 r. znak: [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
Zgodnie z art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), dalej powoływanej również jako ppsa, prawo pomocy przysługuje osobie fizycznej w zakresie całkowitym
- gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (pkt 1), zaś w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (pkt 2).
Stosownie natomiast do treści art. 252 § 1 ppsa osoba fizyczna, która ubiega się o przyznanie prawa pomocy, jest zobowiązana do złożenia oświadczenia dotyczącego jej stanu majątkowego oraz podania dokładnych danych o stanie rodzinnym.
Z kolei art. 255 ppsa stanowi, iż jeżeli oświadczenie strony zawarte we wniosku okaże się niewystarczające do oceny jej stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego lub budzi wątpliwości, strona jest zobowiązana złożyć na wezwanie, w zakreślonym terminie, dodatkowe oświadczenie lub przedłożyć dokumenty źródłowe dotyczące jej stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego. Dopiero po otrzymaniu i zapoznaniu się z treścią takich dokumentów możliwe jest wydanie prawidłowego orzeczenia w tym zakresie.
W przedmiotowej sprawie powyższy warunek dopuszczalności przyznania prawa pomocy nie został spełniony.
Ponieważ złożone na urzędowym formularzu (PPF) oświadczenie K. S. z dnia 31 stycznia 2018 r. o stanie rodzinnym, majątku i dochodach było niewystarczające do oceny jego możliwości płatniczych oraz budziło wątpliwości, w piśmie z dnia 1 marca 2018 r. wezwano skarżącego do złożenia w terminie 21 dni dokumentów źródłowych i dodatkowego oświadczenia, potwierdzających sytuację majątkową jego oraz osób pozostających z nim we wspólnym gospodarstwie domowym, to jest: 1) wyciągów z rachunków bankowych posiadanych przez wnioskodawcę i osoby pozostające z nim w gospodarstwie domowym; 2) kopii zgłoszenia identyfikacyjnego lub aktualizacyjnego złożonego przez niego do właściwego naczelnika urzędu skarbowego w ramach wniosku o wpis do CEIDG, albo zaświadczenia z właściwego urzędu skarbowego wskazującego, jakie dane podał (w części obejmującej wykaz rachunków bankowych) w zgłoszeniu indentyfikacyjnym/zgłoszeniu aktualizacyjnym; 3) zaświadczeń z właściwego urzędu pracy, potwierdzających, że pozostający z nim w gospodarstwie domowym matka i brat, są osobami bezrobotnymi; 4) dokumentu potwierdzającego, że pozostająca ze skarżącym w gospodarstwie domowym siostra otrzymuje rentę socjalną i potwierdzającego wysokość tego świadczenia; 5) oświadczenia uzupełniającego oświadczenie o majątku o informacje dotyczące majątku osób wymienionych przez skarżącego, jako pozostające z nim we wspólnym gospodarstwie domowym; 6) kopii dokumentów wskazujących wysokość niezbędnych wydatków w gospodarstwie domowym oraz 7) kopii umowy kredytu wskazanego w rubryce nr 11 formularza wniosku.
Opisane wezwanie, doręczone w dniu 5 marca 2018 r. (karta nr 32 akt sprawy; odbiór przesyłki potwierdził dorosły domownik - B. S..), pozostaje bez odpowiedzi.
Odstępując od złożenia wymaganych dokumentów i oświadczenia skarżący nie usunął wątpliwości, jakie budzi oświadczenie zawarte w złożonym przezeń wniosku o przyznanie prawa pomocy. Tym samym uniemożliwił dokonanie oceny jego rzeczywistej sytuacji materialnej.
W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Z powyższych względów, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 ppsa, należało orzec jak w postanowieniu.