Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący - sędzia WSA Jakub Linkowski po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2009 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi A. C. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...] w przedmiocie wezwania do oddania odpadów do punktu zbierania odpadów lub stacji demontażu postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Wskazaną w sentencji decyzją organ wezwał skarżącego do oddania do punktu zbierania odpadów lub stacji demontażu odpadów w postaci uszkodzonych pojazdów oraz używanych części samochodowych. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności.
Zgodnie z zasadą przyjętą w art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "p. p. s. a.", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania decyzji. Jednakże art. 61 § 3 p. p. s. a. stanowi, że po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części decyzji, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
W świetle powołanego powyżej przepisu to skarżący jest zobowiązany wykazać, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Warunkiem wstrzymania wykonania decyzji przez sąd jest bowiem wykazanie przez skarżącego takich okoliczności, które uzasadniałyby uwzględnienie wniosku.
Skarżący we wniosku w żaden sposób nie uprawdopodobnił, aby wykonanie zaskarżonej decyzji doprowadzić miało do niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodować trudne do odwrócenia skutki. Wskazał jedynie, że nie występują przesłanki do nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, o których mowa w art. 108 k. p. a.
Wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, ze względu na potrzebę dokonania oceny jego zasadności z punktu widzenia występowania wskazanych w przepisie art. 61 § 3 p. p. s. a. przesłanek, winien być przez skarżącego uzasadniony. Uzasadnienie wniosku nie stanowi jego wymogu formalnego, lecz jego materialnoprawną argumentację. Dlatego treść uzasadnienia wniosku nie podlega badaniu pod względem formalnym i ewentualnemu wezwaniu do jego uzupełnienia, podlega natomiast ocenie z punktu widzenia zasadności wniosku.
Skoro nie wskazano okoliczności, o których wyżej mowa, na podstawie art. 61 § 3 p. p. s. a. w związku z art. 61 § 5 p. p. s. a. należało orzec jak w sentencji postanowienia.