Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Małaszewska - Litwiniec po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W. Z. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi W. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy
Wnioskiem z dnia 26 marca 2012 r., złożonym na urzędowym formularzu, W. Z. wniósł o przyznanie prawa pomocy obejmującego zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi W. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] kwietnia 2011 r. w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy.
Postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2012 r., sygn. akt IV SA/Wa 1049/11, referendarz sądowy odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Od wskazanego postanowienia, w przewidzianym prawem terminie W. Z. wniósł sprzeciw podnosząc m.in., że wraz z żoną pozostają bez pracy, w dodatku nabyte przez niego choroby zawodowe powodują, że zmuszony jest ponosić wyższe niż przeciętne koszty utrzymania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. t.j.) w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.
Stosownie zaś do art. 246 § 1 cyt. ustawy przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje:
1) w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania;
2) w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Należy przy tym wskazać, że zgodnie z art. 199 cyt. ustawy ponoszenie kosztów postępowania jest obowiązkiem strony, z którego może nastąpić zwolnienie tylko wyjątkowo. Przyznanie prawa pomocy jest odstępstwem od tej zasady, będącej przerzuceniem kosztów na ogół społeczeństwa i może być zastosowane jedynie w przypadkach wyjątkowych, kiedy strona wykaże w sposób jednoznaczny spełnienie przesłanek określonych w art. 246. Przysługujące Sądowi prawo do przyznania prawa pomocy nie ma charakteru pełnego, swobodnego uznania Sądu, lecz podlega określonym regułom.
Rozpoznając wniosek skarżącego należy stwierdzić, że nie zasługuje on na uwzględnienie.
Jak wynika z nadesłanego formularza PPF i złożonych oświadczeń skarżący posiada dom o pow. 140 m2 oraz mieszkanie o pow. 32 m2. Ponadto jest właścicielem gospodarstwa rolnego o powierzchni 14,67 ha, z którego jak podnosi się utrzymuje, oraz papiery wartościowe (akcje) o wartości 100 000 zł. Otrzymał dopłaty bezpośrednie w wysokości 11 586 zł.
Jego żona jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku, ponadto posiada na utrzymaniu nastoletnią córkę. Miesięczne koszty utrzymania określił na 800 zł. Dodatkowe 200 zł pochłania zakup leków.
W ocenie Sądu już samo posiadanie znacznych oszczędności zgromadzone w papierach wartościowych, pozwala na przyjęcie, że skarżący nie znajduje się w aż tak trudnej sytuacji finansowej, która pozwalałaby na przyznanie mu prawa pomocy.
W dodatku będąc wezwany do nadesłania wyciągów z kont i rachunków bankowych za ostatnie trzy miesiące stwierdził, że nie posiada takich dokumentów. Takie zachowanie nie pozwala na ocenę bieżącej sytuacji finansowej skarżącego. Skoro skarżący nadesłał do Sądu wydruki z poszczególnych operacji z konta bankowego, równie dobrze mógł wydrukować i nadesłać wyciągi za ostatnie 3 miesiące. W dodatku skarżący utrzymuje oprócz domu także mieszkanie, które jak twierdzi służy mu jedynie w okresie letnim oraz świątecznym. Posiada zatem środki na utrzymanie dwóch nieruchomości. Wobec tego stwierdzić należy, że rzeczywiste dochody rodziny skarżącego są wyższe niż wskazane we wniosku.
Z tego względu na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 i art. 254 § 1 powołanej na wstępie ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd postanowił jak w sentencji.