Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Piotr Korzeniowski po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. Z. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi J. Z. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie wstrzymania użytkowania instalacji do przetwarzania odpadów postanawia: wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji.
[...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska, na podstawie art. 365 ust. 2 pkt 3 i art. 366 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska, w punkcie 1. decyzji z dnia [...] października 2016 r. nr [...] wstrzymał użytkowanie instalacji do mechaniczno-biologicznego przetwarzania odpadów, tj. do kombinacji odzysku i unieszkodliwiania o zdolności przetwarzania ponad 75 ton na dobę z wykorzystaniem obróbki biologicznej, prowadzonej przez J. Z., prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą P.P.H.U. [...], [...], [...]., zlokalizowanej na terenie nieruchomości w W., związanej z przedsięwzięciem mogącym potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, wobec ujawnienia w ciągu 5 lat od oddania do użytkowania, że przy oddawaniu do użytkowania nie zostały spełnione wymagania ochrony środowiska określone dla nowo zbudowanych lub przebudowanych obiektów budowlanych, zespołów obiektów lub instalacji, o których mowa w art. 76 ust. 2 Prawa ochrony środowiska i nie są one nadal spełnione, a inwestor nie dopełnił obowiązku poinformowania [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska o fakcie oddawania do eksploatacji wyżej wymienionej instalacji, zaś w punkcie 2. decyzji określił termin wstrzymania użytkowania instalacji określonej w punkcie 1., uwzględniając potrzebę bezpiecznego dla środowiska zakończenia jej użytkowania, na dwa miesiące od dnia, w którym niniejsza decyzja stanie się ostateczna.
Główny Inspektor Ochrony Środowiska, po rozpoznaniu odwołania od powyższej decyzji, decyzją z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej terminu wstrzymania użytkowania instalacji i wyznaczył nowy termin wstrzymania na dwa miesiące od dnia doręczenia niniejszej decyzji.
Otrzymanie zaskarżonej decyzji J. Z. potwierdziła własnoręcznym podpisem w dniu 17 marca 2017 r.
Skargę na powyższą decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] lutego 2017 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosła J. Z.. Skarga ta wpłynęła do Sądu w dniu 20 kwietnia 2017 r., przekazana przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska.
W skardze zawarty został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, która - jak podniosła skarżąca - w sposób zasadniczy i fundamentalny rzutuje na sytuację prawną skarżącej, bowiem jej wykonanie spowoduje wstrzymanie z dniem 17 maja 2017 r. użytkowania instalacji eksploatowanej przez skarżącą, co będzie równoznaczne z zakończeniem prowadzenia przez skarżącą działalności gospodarczej oraz jej faktyczne bankructwo. Instalacja skarżącej posiada status regionalnej instalacji przetwarzania odpadów komunalnych, a wstrzymanie jej użytkowania spowoduje nieodwracalne skutki choćby z uwagi na niemożność wywiązania się przez stronę z umów na zagospodarowanie odpadów komunalnych, jakie skarżąca ma zawarte z Miastem [...] Dzielnicami: [...], [...], [...], [...], [...] i [...] oraz gminami [...], [...], [...], [...], [...] i [...].
W uzasadnieniu wniosku skarżąca wskazała, że przyczyną, z powodu której [...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska wydał decyzję z dnia [...] października 2016 r. było niezrealizowanie niektórych wymogów przewidzianych decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] wydaną przez Wójta Gminy W. zmienioną decyzją z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] wydaną przez tenże organ oraz brak przeprowadzenia procedury zgłoszenia do użytkowania nowo wybudowanej linii technologicznej nr [...], o której mowa w art. 76 Prawa ochrony środowiska. Wszystkie zidentyfikowanie naruszenia były marginalne z punktu widzenia funkcjonowania zakładu, co więcej wszystkie brakujące wymogi (m.in. wyposażenie instalacji i jej otoczenia w różne zabezpieczenia techniczne) przewidziane decyzją środowiskową zostały już spełnione, o czym poinformowano [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska i Głównego Inspektora Ochrony Środowiska m.in. pismami z 19 sierpnia 2016 r., 30 listopada 2016 r. i 14 lutego 2017 r., to jednak brak ostatecznej decyzji o pozwoleniu zintegrowanym czyni niemożliwym przeprowadzenie procedury odbioru instalacji przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska, o której mowa w art. 76 ust. 4 Prawa ochrony środowiska. Obecnie jedyną przyczyną, dla której możliwe jest wyłączenie instalacji z użytkowania, jest brak ostatecznego pozwolenia zintegrowanego, którego uzyskanie nie jest zależne od skarżącej. Skarżąca wyjaśniła, że [...] grudnia 2016 r. Marszałek Województwa [...], po ponad 26 miesiącach procedowania, wydał decyzję nr [...], którą udzielił pozwolenia zintegrowanego na prowadzenie instalacji do kombinacji odzysku i unieszkodliwiania odpadów o zdolności przetwarzania ponad 75 ton na dobę, z wykorzystaniem obróbki biologicznej i obróbki wstępnej odpadów przeznaczonych do termicznego przekształcenia, zlokalizowanej w miejscowości W., gm. W.. Jednakże od decyzji tej odwołanie wniosły dwie organizacje społeczne uczestniczące w postępowaniu na prawach strony. Decyzja o pozwoleniu zintegrowanym nie jest zatem ostateczna. Minister Środowiska odwołań jeszcze nie rozpoznał, jedynie pismem z dnia z 8 lutego 2017 r. wyznaczył termin rozpoznania odwołań do dnia 30 kwietnia 2017 r. Skarżąca podniosła, że wykonanie zaskarżonej decyzji, oznacza ekonomiczne i organizacyjne unicestwienie przedsiębiorstwa prowadzonego przez skarżącą od 1991 r. pod nazwą PPHU [...]. Wstrzymanie użytkowania instalacji oznacza dla przedsiębiorstwa fizyczną jego likwidację i bankructwo jego właściciela. Procesy technologiczne prowadzone w instalacjach do zagospodarowania odpadów, w znacznej części prowadzone są w trybie ciągłym, wobec czego przerwanie ich oznacza ogromne problemy z ich ponownym uruchomieniem, a następnie ustabilizowaniem ich tak, aby spełnione były wszystkie normy technologiczne oraz normy emisyjne. Co oczywiste, wyłączenie instalacji oznacza także konieczność zwolnienia wszystkich pracowników - obecnie ponad 400 osób - oraz konieczność zerwania umów na odbiór odpadów komunalnych z gmin, w których skarżąca wygrała przetargi na odbiór i zagospodarowanie odpadów komunalnych. Konsekwencją wstrzymania pracy instalacji będzie bankructwo firmy, bowiem wyłączenie instalacji oznacza całkowitą utratę przychodów, podczas gdy do spłaty pozostają choćby bieżące zobowiązania wobec kontrahentów oraz pozostaje konieczność wypłacania wynagrodzeń pracownikom w okresie wypowiedzenia umów o pracę oraz konieczność wypłaty odpraw z tytułu zwolnień grupowych. Argumentując, skarżąca wyjaśniła, że gdyby nawet w stosunkowo krótkim czasie po wyłączeniu instalacji, udało się uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu zintegrowanym i przeprowadzić procedurę odbiorową, o której mowa w art. 76 ust. 4 Prawa ochrony środowiska, to ponowne uruchomienie instalacji byłoby niezmiernie trudne także z tego powodu, że firma będzie dysponować już zespołem pracowników, którzy są doświadczeni i przeszkoleni w obsłudze instalacji, a którzy w tzw. międzyczasie znajdą sobie inne zatrudnienie. Ponowne zatrudnienie tych samych osób może okazać się niemożliwe. Co gorsze, ponowne zawarcie umów z gminami, od których skarżąca odbiera odpady, będzie niemożliwe, bowiem w międzyczasie, gminy te będą musiały znaleźć inny podmiot, któremu powierzą odbiór odpadów. Dodatkowo zła kondycja finansowa (brak przychodów) może uniemożliwić ponowny rozruch instalacji, jak też niemożność wykazania sytuacji finansowej umożliwiającej wykonanie zamówienia udzielanego w trybie ustawy Prawo zamówień publicznych, gdyby skarżąca chciała składać oferty w postępowaniach o udzielenie zamówień publicznych z zakresu odbioru i zagospodarowania odpadów. Skarżąca podała, że wyliczenia jej pokazują, że firma, po wyłączeniu instalacji z użytkowania (a co za tym idzie utraty wszystkich przychodów) będzie posiadała środki finansowe pozwalające jedynie na funkcjonowanie przez nie więcej niż dwa tygodnie, gdyż koszty magazynowania, zagospodarowania i przekazania odpadów do instalacji obcych jest zbyt wysoki. Niejako na marginesie głównych rozważań skarżąca wskazała, że wstrzymanie użytkowania instalacji spowoduje automatycznie nagłe wstrzymanie odbiorów odpadów od ponad 800.000 mieszkańców aglomeracji [...], od których skarżąca odbiera odpady. Biorąc pod uwagę wysoki poziom zurbanizowania i gęstości zaludnienia aglomeracji [...], już kilkudniowy przestój w odbiorach, zwłaszcza w okresie wiosennym, doprowadzi do zagrożenia sanitarno-epidemiologicznego i paraliżu miasta. Skarżąca wskazała, że w latach 2015-2017 nakładem co najmniej 30 mln zł dokonała modernizacji instalacji poprzez wybudowanie linii technologicznej nr [...], która pozwoliła znacząco podnieść poziomy odzysku, które obecnie odpowiadają za 2% recyklingu w całej Polsce (dla szkła i butelek).