Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Marzanna Sałuda po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. B. na zarządzenie Burmistrza Miasta R. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie powierzenia stanowiska dyrektora Szkoły Podstawowej nr [...]im. [...] w R. p o s t a n a w i a: 1. odrzucić skargę; 2. zwrócić skarżącej wpis sądowy od skargi w kwocie 300 zł (trzysta złotych).
Pismem z dnia 7 sierpnia 2018 r. K. B., reprezentowana przez pełnomocnika - adwokata K. G., wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na zarządzenie Burmistrza Miasta R. z dnia [...] r. nr [...], na mocy którego powierzono L. D. stanowisko dyrektora Szkoły Podstawowej nr [...] im. [...] w R.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 994 ze zm.) każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego.
Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 5a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.), zwanej dalej w skrócie P.p.s.a. sąd odrzuca skargę, jeżeli interes prawny lub uprawnienie wnoszącego skargę na uchwałę lub akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, nie zostały naruszone, stosownie do wymagań przepisu szczególnego.
W tym miejscu należy wyjaśnić, że uprawnionym, do wniesienia skargi na podstawie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym może być jedynie ten podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone aktem organu gminy, podjętym w sprawie z zakresu administracji publicznej. Skarga złożona bowiem w trybie tego przepisu nie ma charakteru actio popularis, a zatem do jej wniesienia nie legitymuje ani sprzeczność z prawem zaskarżonej uchwały, ani też stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia (por. wyrok NSA z dnia 1 marca 2005 r., sygn. akt OSK 1437/2004). Tym samym przepis art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym nie daje podstawy do korzystania przez każdego z prawa do wniesienia skargi w interesie publicznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2003 r., sygn. akt III RN 42/02). Ponadto przymiot strony w postępowaniu kwestionującym legalność zarządzenia z zakresu administracji publicznej ma podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostało naruszone tym zarządzeniem. To skarżący ma obowiązek wykazania tego naruszenia. Wnoszący skargę musi zatem wykazać, że istnieje związek pomiędzy jego prawnie gwarantowaną sytuacją, a zaskarżonym aktem, polegający na naruszeniu interesu prawnego lub uprawnienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2003 r., sygn. akt III RN 42/02). Jednocześnie skarżący ma obowiązek wykazania naruszenia przez organ gminy konkretnego przepisu prawa materialnego, wpływającego negatywnie na sytuację prawną skarżącego. Interes ten powinien być bezpośredni i realny (por. wyrok NSA z dnia 23 listopada 2005 r., sygn. akt I OSK 715/05, wyrok NSA z dnia 4 września 2001 r., sygn. akt II SA 1410/01, postanowienie NSA z dnia 9 listopada 1995 r.). Podsumowując interes prawny skarżącego, musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującej sytuację prawną wnoszącego skargę. Istotna jest przede wszystkim bezpośredniość, konkretność i realny charakter interesu prawnego strony kształtowanego aktem stosowania prawa materialnego (por. wyrok NSA z dnia 18 września 2003 r., sygn. akt II SA/2637/02).