Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik Protokolant st. sekretarz sądowy Agnieszka Janecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2011 r. sprawy ze skargi H. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia umorzyć postępowanie sądowe.
Decyzją z dnia [...] r., nr [...] Prezydenta Miasta K. na podstawie art. 3 ust. 3 i art. 8 ust. 1 oraz art. 39 i 106 ust. 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r., nr 64 poz. 593 z późn. zm.) odmówił H. K. świadczenia w postaci zasiłku celowego na przegląd instalacji gazowej.
W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż w toku przeprowadzonego postępowania administracyjnego ustalono, że dochód strony nie przekracza kryterium dochodowego określonego wart. 8 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej oraz zachodzi dysfunkcja z art. 7 ustawy o pomocy społecznej. Zdaniem organu, przyznanie wnioskowanego świadczenia nie jest możliwe, gdyż wnioskowana potrzeba nie stanowi potrzeby niezbędnej w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, a tym samym nie stanowi celu pomocy społecznej (art. 3 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej). Stanowisko to oparto na ustaleniach dokonanych w toku postępowania w sprawie, z których wynika, że przeglądu instalacji gazowej dokonują raz w roku pracownicy niezależnej formy na zlecenie Komunalnego Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej. Jak ustalono w toku postępowania w sprawie o wszelkich nieprawidłowościach stwierdzonych w trakcie przeprowadzenia przeglądu informowany jest Dział Techniczny Komunalnego Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej. Z informacji uzyskanych od pracownika KZGM wynika, iż przegląd instalacji gazowej w zajmowanym przez stronę lokalu miał miejsce na przełomie [...] i [...] 2009 roku i po jego dokonaniu do KZGM nie wpłynął żaden protokół stwierdzający nieprawidłowości w jej funkcjonowaniu. Wskazano, że organy pomocy społecznej mają przyczyniać się do rozwiązywania trudnych sytuacji życiowych, a nie są zobowiązane do zaspokajania wszystkich zgłoszonych potrzeb w całości. Jednocześnie organ wskazał, że przyznał stronie pomoc w miesiącu [...] 2009 roku w kwocie [...] złotych i w miesiącu [...] 2010 roku w kwocie [...] złotych, w miesiącu [...] 2010 roku w kwocie [...] złotych.
H. K. nie zgodził się z wyżej opisaną decyzją i złożył w dniu [...] 2010 r. odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K..
W wyniku wniesionego odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia [...] r. nr [...] działając w oparciu o art. 2 ustawy z dnia 12 października 1994 roku o samorządowych kolegiach odwoławczych oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Kolegium przywołało i omówiło treść przepisów art. 2 ust.1, art. 3, art. 8 ust 1 oraz art. 39 - 40 ustawy o pomocy społecznej. Zaakcentowało, iż przepisy ustawy o pomocy społecznej stanowią w szczególności, że zasiłek celowy może być przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej. Z normy tej wynikają dwie zasadnicze okoliczności. Po pierwsze -omawiany zasiłek nie ma służyć na zaspokojenie każdej potrzeby, lecz tylko niezbędnej potrzeby bytowej. Przy powiązaniu tej przesłanki z treścią ustawy, nakazującą uwzględniać cele i możliwości pomocy społecznej, nie może ulegać wątpliwości, że przy aktualnym stanie finansów publicznych i dużej liczbie osób wymagających pomocy, niezbędne potrzeby bytowe należy odnieść do potrzeb elementarnych, koniecznych do egzystencji godnej człowieka. Po drugie wyraz "może" wskazuje na wyposażenie organu decyzyjnego w prawo do uznaniowej oceny, czy w danym, konkretnym przypadku zasiłek celowy powinien być udzielony. Jednocześnie ani przepisy art. 39 cytowanej ustawy określające okoliczności, w których może być przyznany zasiłek celowy, ani też inne przepisy dotyczące udzielania pomocy ze środków opieki społecznej nie określają wysokości zasiłku celowego i podają kryteriów ustalania tej wysokości. Wyznacznikami ustalania wysokości zasiłku celowego są -z jednej strony -sytuacja materialna wnioskodawcy i cel, na który zasiłek jest przyznawany, a z drugiej strony - możliwości finansowe organów pomocy społecznej. Jednocześnie w orzecznictwie zaznacza się podgląd, iż organ orzekający, bezpośrednio zajmujący się rozdziałem środków z pomocy społecznej jest najlepiej zorientowany w zakresie pomocy niezbędnej dla każdego uprawnionego, a z drugiej strony, w możliwościach finansowych pozwalających na zaspokojenie tych potrzeb. Kiedy nie starcza środków dla wszystkich potrzebujących, rzeczą właściwego organu jest wyważenie przyznawanej pomocy, a więc uwzględnienie subiektywnej i obiektywnej sytuacji uprawnionych.