Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach Andrzej Majzner po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2007 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E. L. (L.) na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej, w kwestii wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie adwokata postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy;
W piśmie procesowym z dnia [...] E. L. wniósł o ustanowienie pełnomocnika z urzędu powołując się na trudną sytuację materialną oraz na zły stan zdrowia.
Z uwagi na fakt, iż powyższe żądanie nie zostało wyrażone w wymaganej przepisami formie, pismem z dnia [...] skarżącego wezwano do nadesłania wniosku o przyznanie prawa pomocy na urzędowym formularzu, według ustalonego wzoru.
E. L. złożył rzeczony formularz w dniu [...], potwierdzając, iż zakres jego żądania obejmuje ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika procesowego w osobie adwokata.
W uzasadnieniu powołał się na poważne problemy zdrowotne a nadto podniósł zarzuty odnoszące się do decyzji stanowiącej przedmiot zaskarżenia w sprawie.
Równocześnie podał, że gospodaruje samotnie oraz, że nie posiada żadnych zasobów pieniężnych, przedmiotów wartościowych ani nieruchomości.
Miesięczny dochód brutto strony zadeklarowany został w kwocie [...] (netto [...]) uzyskiwanej przezeń z tytułu [...].
Ponieważ oświadczenia zawarte we wniosku uznano za niewystarczające, zarządzeniem z dnia [...] skarżącego wezwano do uzupełnienia i uprawdopodobnienia danych, na które się powołał.
W odpowiedzi E. L. nadesłał pismo procesowe datowane na [...], w którym oświadczył, iż miesięczna wysokość ponoszonych przezeń kosztów (czynsz, opłaty za tzw. media, leczenie i zakup leków, środki czystości, spłata zaciągniętych kredytów) to ogółem [...]. Przedłożył także zaświadczenie o stanie swego zdrowia oraz pismo spółdzielni mieszkaniowej potwierdzające wysokość opłat za zamieszkiwany lokal.
W toku rozpoznania wniosku zważono, co następuje.
Stosownie do art. 243 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., stronie na jej wniosek może być przyznane prawo pomocy. Zgodnie zaś z art. 245 §1 przywołanej regulacji, prawo pomocy może zostać udzielone w zakresie całkowitym lub częściowym.
Odnosząc się do wniosku E. L. należy wskazać, iż w myśl zasady sformułowanej w art. 246 §1 pkt 2 p.p.s.a., przyznanie osobie fizycznej prawa pomocy w zakresie częściowym (czyli, zgodnie z art. 245 §3 tej ustawy mogącym obejmować między innymi ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego) następuje wtedy, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
O ewentualnym przyznaniu prawa pomocy przesądza zatem przesłanka zobiektywizowana, o czym świadczy słowo "wykazanie", które nakłada na stronę nie tylko powinność uprawdopodobnienia ale więcej, formułuje obowiązek wskazania przez nią obiektywnie zaistniałych przesłanek stanu rzeczywistego (por. P. Dobosz, Procedury administracyjne, model sądownictwa administracyjnego a "prawo pomocy" [w:] praca zbiorowa pod red. J. Stelmasiaka, J. Niczyporuka, S. Fundowicza, Polski model sądownictwa administracyjnego, Oficyna Wydawnicza VERBA s. c., Lublin 2003, s. 120). Oznacza to, że inicjatywa dowodowa w stosunku do okoliczności, z których strona wnioskująca zamierza wywieść skutki prawne leży po stronie wnioskodawcy, a nie rozpoznającego wniosek. Rozstrzygnięcie wniosku zależy więc od tego, co zostało udowodnione przez stronę (por. J.P. Tarno: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Wyd. Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2004, s.319).