Wiesław Jakubiec - referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J.o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi A.na bezczynność Prezydenta Miasta W. w przedmiocie rozpoznania wniosku o podjęcie działań nadzorujących w stosunku do Zarządu P.w zakresie znakowania szlaków turystycznych wynikających z umów cywilnych postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
W dniu 17 lipca 2015 r. skarżący złożył na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie mu prawa pomocy w zakresie zwolnienie go z kosztów sądowych wskazując w uzasadnieniu, że gospodarstwo domowe prowadzi z żoną, utrzymują się ze świadczeń emerytalno- rentowych, które wystarcza im tylko na niezbędne utrzymanie. Poinformował, że posiada mieszkanie o pow. 50 m2. Dodał, że od marca 2014 r. co miesiąc wydatkuje ok. 50 zł na prowadzenie postępowań administracyjnych i sądowych.
W piśmie z dnia 7 sierpnia 2015 r. (stanowiącym odpowiedź na wezwanie referendarza sądowego o sprecyzowanie i udokumentowanie przez skarżącego swojej sytuacji finansowej i majątkowej (doręczone mu w dniu 5 sierpnia 2015 r.)) skarżący oświadczył m.in., że "podtrzymuje swoje stanowisko zawarte w piśmie procesowym z dnia 3 czerwca 2015 r.", dodając, że "w sprawie jako strona działająca społecznie nie tylko w obronie ogółu Narodu Polskiego ale także zagranicznych turystów uprawiających turystykę górską- poniósł do chwili obecnej koszty postępowania administracyjno- sądowego łącznie w kwocie 620, 30 zł". Oświadczył, że "jeśli WSA podejmie się rozpoznania skargi w takim przedmiocie jak wnosi, to wtedy rozważy wniesienie opłaty w wysokości 50 zł (drugi skarżący uczyni to samo)".
Prawo pomocy w zakresie całkowitym może być przyznane, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi- zwanej dalej p.p.s.a. (t.jedn. z 2012r. Dz. U. poz. 270 ze zm.)). W ocenie Sądu wnioskodawca nie dopełnił ww. obowiązku. Wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien być sporządzony w sposób rzetelny, powinny znaleźć się w nim wszelkie informacje niezbędne do oceny sytuacji majątkowej wnioskodawcy i okoliczności te -na żądanie Sądu- winny być należycie udokumentowane (art. 255 p.p.s.a.). W niniejszej sprawie wnioskodawca - mimo wezwania- nie wyjaśnił i nie udokumentował wielu istotnych okoliczności, które mogą kształtować jego sytuację finansową, np. nie przedłożył dokumentu potwierdzającego wysokość dochodu uzyskiwanego przez siebie i inne osoby prowadzące z nim gospodarstwo domowe (np. żonę); nie wyjaśnił czy korzysta ze wsparcia finansowego osób trzecich lub z Pomocy Społecznej; nie przedłożył wyciągów z posiadanych rachunków bankowych; nie określił wartości posiadanych przez siebie ruchomości; nie określił i nie udokumentował wysokości swoich niezbędnych miesięcznych wydatków.
Przyznanie prawa pomocy to w istocie "kredytowanie" kosztów postępowania z budżetu Państwa (czyli jest to dodatkowe obciążenie innych obywateli) i dlatego winno być udzielane wyjątkowo. W przypadku ubogiego społeczeństwa, jakim jest społeczeństwo polskie, prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim osobom bez źródeł stałego dochodu i bez majątku oraz pozbawionych (obiektywnie) możliwości uzyskania środków na ten cel z jakichkolwiek źródeł. O zasadności wniosku nie decyduje subiektywne przekonanie wnioskodawcy o tym, iż kwalifikuje się do przyznania prawa pomocy ale obiektywna ocena możliwości finansowych wnioskodawcy (i innych osób prowadzących z nim gospodarstwo domowe) przy uwzględnieniu niezbędnych (obiektywnie) dla utrzymania wnioskodawcy wydatków oraz kosztów sądowych jakie musiałby ponieść na danym etapie postępowania (aktualnie jest to tylko wpis od skargi w wysokości 100 zł, z czego skarżący deklaruje zapłacić 50 zł). Inna argumentacja (np. charakteru sprawy, występowania w interesie społecznym czy przywoływanie zasług) jest bezprzedmiotowa. W ten sposób skarżący w sposób nieuprawniony żąda by traktować go lepiej niż innych skarżących.
Koszty postępowania sądowego należy traktować jako wydatki bieżące w budżecie domowym, które powinny być zaspokajane na równi z innymi podstawowymi wydatkami. Do oceny możliwości uiszczenia przez skarżącego kosztów postępowania nie jest istotne źródło, z którego czerpie on środki na koszty swego utrzymania (może to być m.in. wsparcie finansowe najbliższej rodziny czy pożyczka od osób trzecich).
Sąd podjął czynności zmierzające do ustalenia, czy wnioskodawcy przysługuje prawo pomocy w żądanym przez niego zakresie. Niekorzystne dla wnioskodawcy rozstrzygnięcie jest spowodowane wyłącznie brakiem jego inicjatywy przy ustaleniu czy kwalifikuje się on do grona osób legitymowanych do uzyskania takiej pomocy ze strony Państwa. W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 245 § 2 w zw. z art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.