Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Krawczak po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. K. na przewlekłość postępowania Dyrektora Izby Celnej w W. w przedmiocie rozpoznania odwołania od decyzji określającej zobowiązanie w podatku akcyzowym postanowił odrzucić skargę
J. K. - dalej "Skarżący", pismem z dnia 13 marca 2012 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na przewlekłość Dyrektora Izby Celnej w W. Skarżący wskazał, że pismem z dnia 5 czerwca 2011 r. odwołał się od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego [...] w W. z dnia [...] maja 2011 r. w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia samochodu osobowego marki [...]. Wyjaśnił, że w dniu [...] sierpnia 2011 r. Dyrektor Izby Celnej w W. wydał postanowienie wyznaczające nowy termin zakończenia sprawy do dnia 24 lutego 2012 r. Termin ten upłynął, a Skarżący do dnia wniesienia skargi nie otrzymał odpowiedzi Dyrektora Izby Celnej w W.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
skarga - jako niedopuszczalna - podlega odrzuceniu.
Stosownie do treści art. 52 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. Nr 270) - dalej "P.p.s.a.", skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
Powyższa regulacja, mająca charakter ogólny, a więc odnoszący się do wszystkich kategorii spraw, oznacza, że nie można skutecznie wnieść skargi jeżeli nie zostały wykorzystane środki weryfikacji kwestionowanych aktów dostępne podmiotowi, który chce uruchomić sądową kontrolę.
Wyliczenie środków zaskarżenia zawarte w art. 52 §2 P.p.s.a. ma charakter przykładowy i niepełny. Świadczą o tym użyte w tym przepisie wyrazy "taki jak". Oznacza to, że również w przypadku środków prawnych nie wymienionych w tym przepisie, jeżeli przysługują one stronie skargę można wnieść po ich wyczerpaniu. Taka sytuacja występuje w przypadku "ponaglenia", o którym mowa w art. 141 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60, z póżn. zm.) - dalej "Ordynacja podatkowa". Należy zgodzić się z poglądami ukształtowanymi w orzecznictwie oraz literaturze, że środek ten musi zostać wniesiony przed złożeniem skargi na bezczynność, w zakresie w jakim skarga ta dotyczy bezczynności na niewydanie decyzji lub postanowienia w postępowaniu uregulowanym w Ordynacji podatkowej (por. B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz, Wyd. Zakamycze 2005, s. 140).
Ponaglenie służy do organu podatkowego wyższego stopnia nad organem pozostającym w bezczynności lub przewlekle prowadzącym postępowanie. Na podstawie art. 141 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej ponaglenie na niezałatwienie sprawy przez dyrektora izby celnej należy wnieść do Ministra Finansów.
Sąd mając powyższe na uwadze stwierdza, że w przedmiotowej sprawie Skarżący nie wniósł ponaglenia w trybie art. 141 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, a zatem nie wykorzystał przysługujących mu środków prawnych przed skierowaniem skargi do sądu administracyjnego.
Ponieważ ponaglenie nie zostało złożone, skarga jest przedwczesna, a tym samym niedopuszczalna (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 listopada 2010 r., sygn. akt I GSK 383/09).
Z przytoczonych wyżej względów - Sąd na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 52 § 1 i 2 P.p.s.a - skargę odrzucił.