Dnia 17 października 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Krzyżaniak po rozpoznaniu w dniu 17 października 2008 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. P. na bezczynność Dyrektora Aresztu Śledczego w Ł. w przedmiocie odmowy wydania decyzji administracyjnej w sprawie przyznania pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego postanawia - odrzucić skargę. AD
W dniu 20 sierpnia 2008r. R. P. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na bezczynność Dyrektora Aresztu Śledczego w Ł.
W uzasadnieniu skargi wyjaśnił, iż w dniu 11 lipca 2008r. w oparciu o art. 90 ustawy z dnia 26 lipca 1996r. o Służbie Więziennej złożył wniosek o przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego. W odpowiedzi na ten wniosek w dniu 18 sierpnia 2008r. otrzymał postanowienie Dyrektora Aresztu Śledczego w Ł. nr [...] o przedłużeniu terminu rozpatrzenia powyższego wniosku ze względu na brak środków finansowych do czasu ich uzyskania, nie później niż do grudnia 2009r. Zdaniem skarżącego dopełnił on swoich obowiązków i złożył całość dokumentacji dotyczącej wniosku. Brak środków finansowych przeznaczonych na ten cel nie może być natomiast przyczyną bezzasadnego wydłużania postępowania.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Aresztu Śledczego w Ł. wniósł o jej odrzucenie.
W uzasadnieniu organ administracji podniósł, iż w dniu [...] wydał postanowienie nr [...] o tym, że ze względu na brak środków finansowych na pomoc w spłacie zobowiązań finansowych zaciągniętych na sfinansowanie zakupu lokalu mieszkalnego, rozpatrzenie wniosku skarżącego nastąpi po ich uzyskaniu, nie później niż do dnia 31 grudnia 2009r. Wnioskodawca został pouczony o możliwości wniesienia zażalenia oraz o trybie i terminie jego wniesienia. Dyrektor Aresztu Śledczego w Ł. podniósł także, iż przed wniesieniem skargi skarżący nie wyczerpał trybu, o którym mowa w art. 37 § 1 K.p.a., bowiem nie wniósł zażalenia do Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w Ł.
Wobec powyższego, zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału III z dnia 29 sierpnia 2008r. wezwano skarżącego do wykazania w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi, iż wyczerpał środek zaskarżenia na bezczynność przez złożenie zażalenia do organu wyższego stopnia na niezałatwienie sprawy w terminie.
Stosowne wezwanie doręczono skarżącemu w dniu 5 września 2008r., lecz pomimo upływu zakreślonego w nim terminu, skarżący nie wypowiedział się w tej kwestii ani też nie wykazał w żaden inny sposób, iż złożył zażalenie do organu wyższego stopnia na bezczynność Dyrektor Aresztu Śledczego w Ł.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 184 Konstytucji RP i art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej.
Postępowanie przed sądami administracyjnymi w sprawach z zakresu kontroli działalności administracji publicznej oraz w innych sprawach z mocy ustaw szczególnych (sprawy sądowoadministracyjne) normuje natomiast ustawa z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływana dalej jako p.p.s.a., o czym stanowi jej art. 1.
W myśl art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1 - 4 tego przepisu, wśród których wymienione są decyzje administracyjne (pkt 1). Zaskarżenie bezczynności organu administracji publicznej jest więc dopuszczalne tylko w takim zakresie, w jakim dopuszczalne jest na mocy powyższych przepisów zaskarżenie decyzji, postanowień oraz innych aktów i czynności w nich wskazanych. Nie budzi wątpliwości w orzecznictwie sądowym, iż z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w określonym przepisami terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu albo nie podjął stosownej czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia to, z jakich powodów określony akt (decyzja, postanowienie, inny akt) nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu, czy też wiąże się z przeświadczeniem organu, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana.