Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Radosław Teresiak, , po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A.M. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 2013 r. odrzucić skargę.
A. M. (zwany dalej: "Skarżącym") wniósł w niniejszej sprawie skargę na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] kwietnia 2017 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 2013 r. Zaskarżona decyzja została skierowana do H. sp. z o.o. z siedzibą w W. i doręczona na adres Skarżącego w dniu 21 kwietnia 2017 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje:
Skargę należało odrzucić.
Zgodnie z art 50 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., nazywanej dalej: "p.p.s.a."), uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. Uprawnionym do wniesienia skargi jest również inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi. Rozstrzygającym więc w niniejszej sprawie będzie ustalenie czy osoba trzecia (w rozumieniu przepisów rozdziału 15 Działu III ustawy - Ordynacja podatkowa) wnosząca skargę na decyzję dotyczącą podatnika, posiada interes prawny w jej zaskarżeniu.
Powszechnie przyjmuje się, że o "interesie prawnym" w rozumieniu ww. przepisu art. 50 p.p.s.a. mówimy wtedy, gdy ma on oparcie w przepisach prawa. O tym więc, czy konkretny podmiot ma w danej sprawie chroniony interes prawny, decyduje przepis prawa. Od wykazania bowiem związku między chronionym przez przepisy prawa interesem prawnym a aktem lub czynnością organu administracji publicznej uzależnione jest uprawnienie do złożenia skargi. (A. Kabat - Komentarz do art. 50 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze, 2005).
Zdaniem Sądu, posiadającą interes prawny będzie każda osoba których uprawnień lub obowiązków dotyczyć będzie bezpośrednio zaskarżana decyzja. Jeżeli jednak zaskarżana decyzja jedynie pośrednio związana będzie z prawa i obowiązkami skarżącego, to co najwyżej posiadać on będzie interes faktyczny, a nie prawny, w wniesieniu skargi. Posiadanie zaś interesu faktycznego nie uprawnia do złożenia skargi w rozumieniu ww. art. 50 p.p.s.a. To, że osoba trzecia (taką osobą w rozumieniu art. 116 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz. U. z 2017 r. poz. 201 ze zm. jest były członek zarządu) nie posiada interesu prawnego w złożeniu skargi wynika z faktu, że decyzja określająca lub ustalająca zobowiązanie podatkowe podatnika nie wywiera automatycznie żadnych skutków w sferze praw i obowiązków osoby trzeciej. Osoba trzecia nie jest ipso iure zobowiązana do zapłaty wymierzonych podatków, ani też nie jest uprawniona do otrzymania ewentualnej nadpłaty w podatkach. Dopiero odrębne postępowanie, w którym zostaną stwierdzone przesłanki odpowiedzialności osoby trzeciej za zaległości podatkowe podatnika, może spowodować zobowiązanie tejże osoby trzeciej do poniesienia odpowiedzialności za określone decyzją podatkową zobowiązania. Nawet w sytuacji, gdy w momencie składania skargi, zabezpieczono na majątku osoby trzeciej, należne zobowiązania podatkowe podatnika - brak jest interesu prawnego do wniesienia skargi. Interes prawny osoby trzeciej polega bowiem na wykazaniu jedynie braku istnienia przesłanek do dokonania zabezpieczenia i wykazania braku przesłanek istnienia odpowiedzialności za zobowiązania podatkowe podatnika. Natomiast wykazanie w toku postępowania wymiarowego (podatkowego) braku istnienia zaległości podatkowej lub wykazanie, że zaległość ta jest mniejsza jest jedynie pośrednią drogą obrony osoby trzeciej przed przeniesieniem na nią odpowiedzialności za zaległości podatkowe.
W konsekwencji powyższych rozważań należy przyjąć, że interes prawny w wniesieniu skargi na decyzję dotyczącą podatnika, posiada wyłącznie H. sp. z o.o. Zatem skarga Skarżącego podlega odrzuceniu na zasadzie art. 58 § 1 pkt 6 oraz § 3 p.p.s.a. - jako skarga wniesiona przez osobę, która nie posiada legitymacji do wniesienia skargi - jest więc niedopuszczalna. Powołane przepisy nakazują bowiem odrzucić skargę z powyższych przyczyn wydając w tej sprawie postanowienie.