Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku R. W. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi R. W. na rozkaz personalny Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia 1 marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby postanawia: I. umorzyć postępowanie o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych, II. oddalić wniosek o ustanowienie adwokata.
Skarżący w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy zaznaczył, że domaga się zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata.
Objaśniając swoją sytuację rodzinną uwidocznił że pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym ze swoimi rodzicami.
Określając swój majątek zadeklarował brak nieruchomości i przedmiotów wartościowych. Posiada jednak zgromadzone oszczędności w kwocie 51 tyś. zł. Do rodziców należy natomiast mieszkanie.
W rubryce dochody wpisał otrzymywany przez siebie zasiłek dla bezrobotnych w kwocie 565 zł netto. Wbrew pouczeniu zawartym w rubryce 10 formularza PPF skarżący nie ujawnił źródła ani wysokości dochodów rodziców z którymi pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym.
Uzasadniając swoje starania podniósł, że jest osobą bezrobotną. Otrzymuje wykazany zasiłek. Twierdzi że jest to jedyne źródło jego utrzymania. Powiada, że suma zebranych oszczędności pochodzi z dotychczas wykonywanych prac.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Zgodnie z art. 239 §1 pkt 1 lit. d) ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, obowiązek uiszczenia kosztów sądowych nie ciąży na stronie skarżącej działanie, bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach ze stosunków pracy i stosunków służbowych. W konsekwencji uznania, że skarżący korzysta z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych - co oznacza całkowite zwolnienie z obowiązku wnoszenia zarówno opłat sądowych jak i ponoszenia wydatków - rozpoznanie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych jest zbędne a w związku z tym postanowiono jak w punkcie pierwszym sentencji działając na zasadzie art. 249a ppsa w związku z art. 258 §1 i §2 pkt. 7 ppsa.
Co się natomiast tyczy sformułowanego przez skarżącego wniosku o ustanowienie adwokata to stosownie do art. 252 w związku z art. 246 §1 pkt. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zwanej dalej "ppsa", osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym m.in. ustanowienie adwokata o ile złoży oświadczenie którym wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku dla koniecznego utrzymania siebie i rodziny.
Realia niniejszej sprawy nie dają podstaw do takich ustaleń. Skarżący ma zgromadzone niebagatelne oszczędności w kwocie 51 tys. zł. Jest więc w stanie samodzielnie i bez uszczerbku dla swego koniecznego utrzymania opłacić adwokata z wyboru o ile jego udział uznaje za potrzebny już na etapie postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym. Tym bardziej że pozostaje we wspólnym gospodarstwie z rodzicami i swoje potrzeby bytowe zaspakaja w należącym do nich mieszkaniu. Z przyczyn podanych powyżej nie obciążają go też żadne koszty sądowe.
Skoro zaś sytuacja materialna skarżącego przedstawia się w ten sposób to przyznanie mu w takich warunkach prawa pomocy poprzez ustanowienie adwokata na koszt Skarbu Państwa (a więc wszystkich podatników) nie znajduje dla siebie wystarczających podstaw. Sprzeciwia się temu reguła prawa ustanowiona w przepisie art. 246 §1 pkt. 2 ppsa jak i aktualne poglądy doktryny zgodnie z którymi jest to instytucja o charakterze wyjątkowym, która powinna stanowić przywilej dla osób, które muszą korzystać z ochrony prawnej przed sądem a w przypadku ubogiego społeczeństwa, jakim jest społeczeństwo polskie, prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim osobom bezrobotnym, samotnym, bez źródeł stałego dochodu (tak H Knysiak - Molczyk w "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz". pod redakcją prof. T. Wosia. Warszawa 2005 s. 631). Postulatom tym wtóruje zaś praktyka orzecznicza sądów administracyjnych zgodnie z którą, udzielenie prawa pomocy jest formą dofinansowania strony z budżetu państwa i powinno mieć miejsce tylko w sytuacjach, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe (por. postan. NSA z 27 maja 2008 r. I FZ 160/08).
Skarżąca posiada zaś wystarczające środki pieniężne.
Z przytoczonych względów orzeczono zatem jak w punkcie drugim sentencji na podstawie art. 243 §1 oraz art. 252 w związku z art. 246 §1 pkt. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.