Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Hanna Knysiak-Molczyk po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi L. R. na uchwałę Rady Miasta z dnia 11 czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie skrócenia kadencji rad dzielnic Miasta K i zarządzenia wyborów do rad dzielnic w K w 2014 roku postanawia: I. odrzucić skargę; II. zarządzić zwrot od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na rzecz skarżącego kwoty 300 (trzysta) złotych.
Pismem z dnia 28 lipca 2014 r. L. R. (dalej: skarżący) wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ze skargą na uchwałę Rady Miasta z dnia 11 czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie skrócenia kadencji rad dzielnic Miasta K i zarządzenia wyborów do rad dzielnic w K w 2014 roku. Skarga została poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, dokonanym przez skarżącego pismem z dnia 9 lipca 2014 r.
W odpowiedzi na skargę Rada Miasta wniosła o jej oddalenie. W ocenie organu, skarżący nie wykazał, że zaskarżona uchwała narusza jego skonkretyzowany i zindywidualizowany interes prawny lub uprawnienie.
Wezwany do wykazania interesu prawnego w zaskarżeniu ww. uchwały, skarżący oświadczył, że upatruje naruszenia swojego interesu prawnego w jednoczesnym skróceniu kadencji rad dzielnic i przeprowadzeniu wyborów do tych rad. Zaskarżona uchwała ma w ocenie skarżącego naruszać również jego interes faktyczny, albowiem zamierza kandydować w najbliższych wyborach do rad dzielnic, a wspólny termin wyborów samorządowych i wyborów do rad dzielnic utrudni mu przedstawienie swojego programu wyborcom.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:
zgodnie z art. 184 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, sądy administracyjne sprawują, w zakresie określonym w ustawie, kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta obejmuje również orzekanie o zgodności z ustawami uchwał organów samorządu terytorialnego i aktów normatywnych terenowych organów administracji rządowej. Zgodnie natomiast z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz.U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.; dalej: u.s.g.) każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.
W realiach rozpoznawanej sprawy nie ma wątpliwości, że skarga została poprzedzona bezskutecznym wezwaniem Rady Miasta do usunięcia naruszenia prawa. Sąd nie ma również wątpliwości, że kwestie związane z trwałością kadencji oraz wyborami do organów jednostek pomocniczych gminy stanowią sprawę z zakresu administracji publicznej (por. wyrok NSA z dnia 4 stycznia 2007 r., sygn. akt II OSK 1590/06, LEX nr 315973).
Wobec powyższego należało zbadać, czy zaskarżona uchwała naruszała interes prawny lub uprawnienie przysługujące skarżącemu. Z przytoczonego wyżej art. 101 ust. 1 u.s.g. wynika bowiem, że skarga wniesiona w tym trybie nie jest actio popularis i nie stanowi podstawy do wnoszenia skarg w celu ochrony obiektywnego porządku prawnego (zob. postanowienie NSA z dnia 8 października 2013 r., sygn. akt II OSK 2351/13, LEX nr 1398162). Z tego względu ustawodawca oczekuje, że skarżący inicjując kontrolę sądową zaskarżonej uchwały musi wykazać istnienie związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą a jego konkretną, indywidualną sytuacją prawną. Skarżący musi udowodnić, że zaskarżona uchwała poprzez naruszenie prawa jednocześnie negatywnie wpływa na jego sferę prawnomaterialną (wynikającą z konkretnie wskazanego przepisu prawa materialnego), pozbawia go pewnych uprawnień albo uniemożliwia ich realizację. O powodzeniu takiej skargi przesądza wykazanie przez stronę skarżącą naruszenia przez organ konkretnego przepisu prawa materialnego, wpływającego negatywnie na jej sytuację prawną. Przy czym interes ten winien być bezpośredni i realny, aktualny, a nie przyszły, hipotetyczny lub ewentualny. Kryterium interesu prawnego, o którym mowa w art. 101 ust. 1 u.s.g., musi być oceniane w płaszczyźnie materialnoprawnej i wymaga stwierdzenia związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków strony skarżącej a zaskarżonym aktem (por. wyrok NSA z dnia 1 października 2013 r., sygn. akt I OSK 1209/13, LEX nr 1391696). Powyższe oznacza również, że do wniesienia skargi legitymuje wyłącznie fakt naruszenia interesu prawnego, a nie tylko zagrożenia takim naruszeniem (zob. wyrok NSA z dnia 22 marca 2013 r., sygn. akt I OSK 2236/12, LEX nr 1331533).