Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Kandut po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S. B. na decyzję Prezesa [...] Urzędu [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie opłaty podwyższonej za wydobycie [...] bez koncesji w kwestii wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.
Pismem z dnia 14 września 2016 r. skarżący wniósł do tutejszego Sądu skargę na decyzję Prezesa [...] Urzędu [...] z dnia [...] r. nr [...]. W treści skargi zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Dyrektora Okręgowego Urzędu [...] w K. z dnia [...] r. nr [...], z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Uzasadniając złożony wniosek skarżący podkreślił, że nie dysponuje środkami finansowymi na pokrycie orzeczonej kary w kwocie [...] zł. Ponadto, w jego ocenie, konieczność natychmiastowej zapłaty kary finansowej w tak znacznej wysokości, przy dużym prawdopodobieństwie uchylenia decyzji I i II instancji, spowoduje utratę płynności prowadzonej przez niego firmy, co w konsekwencji może doprowadzić do jej upadku. Skarżący nie będzie miał bowiem możliwości aktywnego uczestnictwa w rynku, a co za tym idzie utraci potencjalne zyski. Jednocześnie zaakcentował, że wykonanie decyzji rodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków również dla rodziny, którą utrzymuje.
Skarżący wskazał ponadto, że jest także wspólnikiem w Firmie Handlowo-Usługowej B spółka jawna, za której zobowiązania odpowiada własnym majątkiem. W związku z powyższym zapłata orzeczonej kary może mieć bezpośredni i negatywny wpływ również na ww. działalność.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W myśl zasady wyrażonej w art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej - p.p.s.a., wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże, stosownie do treści art. 61 § 3 p.p.s.a., sąd na wniosek strony może wydać postanowienie o wstrzymaniu w całości lub w części aktu lub czynności, będących przedmiotem zaskarżenia, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Instytucja ta ma zatem charakter wyjątkowy, a jej zastosowanie uzależnione jest od wystąpienia okoliczności nadzwyczajnych.
Zauważyć nadto należy, że przytoczona wyżej regulacja niewątpliwie nakłada określone obowiązki zarówno na wnioskodawcę, jak i na Sąd, w zakresie przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Na stronie, która wnosi o udzielenie jej ochrony tymczasowej w postaci wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji spoczywa obowiązek przedstawienia Sądowi tez, twierdzeń oraz dokumentów, które uprawdopodobnią zasadność uwzględnienia wniosku. Wnioskodawca powinien zatem wykazać, że w sytuacji faktycznej, w jakiej się znajduje, wykonanie decyzji powodować będzie znaczną szkodę bądź trudne do odwrócenia skutki (por. postanowienie NSA z dnia 4 października 2010 r., o sygn. akt II FZ 460/10, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl.).
Nie jest wystarczające jedynie samo stwierdzenie, że okoliczności przemawiające za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji występują w sprawie. Sąd musi mieć o nich wiedzę i możliwość zweryfikowania tej wiedzy, a dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciąża stronę Jednakże w przypadku braku takich dokumentów, czy to w aktach sprawy, czy też na skutek niedołączenia ich do wniosku, sąd administracyjny nie jest władny, przed rozpoznaniem wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, aby wzywać stronę do ich przedłożenia (zob. postanowienie NSA z dnia 4 listopada