Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Sikorska po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia K. G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 września 2020 r., sygn. akt IV SA/Wa 676/20 o odrzuceniu wniosku o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi w sprawie ze skargi K. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] stycznia 2020 r., znak [...] w przedmiocie odmowy wydania nakazu przywrócenia stanu poprzedniego gruntu lub wykonania urządzeń zapobiegających szkodom postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Postanowieniem z 14 lipca 2020 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił przedmiotową skargę K. G.
W piśmie z 9 lipca 2020 r. skarżąca złożyła wniosek o przywrócenie terminu do usunięcia braków formalnych skargi. Następnie 10 sierpnia 2020 r. wniosła zażalenie na powyższe postanowienie Sądu.
Postanowieniem z 10 września 2020 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił wniosek skarżącej o przywrócenie terminu do usunięcia braków formalnych skargi. W uzasadnieniu wskazał, że w sprawie skarżąca wniosła jednocześnie dwa środki prawne: zażalenie i wniosek o przywrócenie terminu. Tymczasem w orzecznictwie sądowym ukształtowany jest pogląd, że czynności procesowe polegające na równoczesnym złożeniu środka zaskarżenia wydanego na skutek uchybienia przez stronę terminowi procesowemu i wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności, wykluczają się wzajemnie zarówno z powodu konkurencyjności zawartych w nich wniosków zmierzających do wywołania przeciwstawnych skutków procesowych, ale i sprzeczności wewnętrznej ich podstaw.
Złożenie wniosku o przywrócenie terminu uwarunkowane jest przede wszystkim tym, by termin do podjęcia czynności procesowej upłynął. Dopiero wówczas czynność taka staje się bezskuteczna w świetle art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.; dalej "p.p.s.a."), zaś zgodnie z art. 86 § 2 tej ustawy przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, jeżeli uchybienie terminu nie powoduje dla strony ujemnych skutków w zakresie postępowania sądowego.
Zdaniem Sądu pierwszej instancji w sytuacji, gdy strona złożyła środek zaskarżenia od orzeczenia wydanego na skutek uchybienia terminowi do dokonania czynności procesowej, początek biegu terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności wyznaczać będzie data doręczenia orzeczenia rozstrzygającego w przedmiocie złożenia środka zaskarżenia. Zatem wniosek skarżącej o przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej należy uznać za niedopuszczalny z mocy samej ustawy i z tej przyczyny podlegający odrzuceniu. Wniesienie w sprawie zażalenia stworzyło procesową przeszkodę dla merytorycznego rozpoznania wniosku. Wniosek o przywrócenie terminu, o którym stanowi art. 87 § 1 p.p.s.a., jest aktualny dopiero wówczas, gdy zostanie rozstrzygnięta kwestia, czy termin do dokonania czynności procesowej upłynął, czy też nie, przed jej dopełnieniem.