Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Danuta Kania po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku J. K. o wymierzenie Komendantowi Głównemu Policji grzywny za nieprzekazanie skargi, odpowiedzi na skargę i akt administracyjnych sprawy w sprawie o sygn. akt II SA/Wa 97/12 ze skargi J. K. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie zawieszenia kontrolnego postępowania sprawdzającego postanawia wymierzyć Komendantowi Głównemu Policji grzywnę w wysokości 7000 (siedem tysięcy) złotych.
W dniu 5 grudnia 2011 r. (data nadania w Urzędzie Pocztowym) J. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie pismo z dnia 1 grudnia 2011 r. zatytułowane "skarga na bezczynność organu", w którym na podstawie art. 227 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) zaskarżył bezczynność Komendanta Głównego Policji w związku z nieprzekazaniem do rozpatrzenia przez Sąd złożonej przez wnioskodawcę skargi na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2011 r.
W uzasadnieniu wnioskodawca wskazał, że skargę złożył w dniu 15 lutego 2011 r., zaś do dnia złożenia niniejszego pisma sprawa nie została przekazana do rozpatrzenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny. Uzyskał jedynie odpowiedź od organu, że zaskarżone postanowienie jest ostateczne w administracyjnym toku postępowania i nie przysługuje od niego środek zaskarżenia, tym samym nie przysługuje na nie prawo złożenia skargi, zaś sama skarga nie podlega rozpatrzeniu.
W odpowiedzi na wniosek organ wyjaśnił, że nie traktował pisma J. K. zatytułowanego "skarga" jako skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, gdyż zaskarżone postanowienie było ostateczne w administracyjnym toku postępowania i nie przysługiwał od niego środek zaskarżenia.
Organ wskazał na wątpliwości co do sposobu potraktowania przedmiotowej skargi, zauważając jednocześnie, że nie sposób wykluczyć wszystkich elementów losowych mogących spowodować niedopełnienie obowiązków wynikających z przepisów prawa. Zdaniem organu, w sytuacji skargi J. K. (niezależnie od rozstrzygnięcia sądu) nie sposób wywieść jakiejkolwiek szkody wywołanej przez zawinione działanie organu, polegające na przesłaniu skargi z uchybieniem ustawowego terminu.
Organ podkreślił również, że w jego ocenie, pismo strony z dnia 1 grudnia 2011 r. stanowi skargę na bezczynność organu, nie zaś wniosek o wymierzenie grzywny.
Odpowiadając na wezwanie sądu do sprecyzowania wniosku z dnia 1 grudnia 2011 r., J. K. w piśmie z dnia 14 marca 2012 r. podniósł, że jego pismo dotyczy bezczynności organu polegającej na nieprzekazaniu skargi do Sądu. Jego intencją było ustalenie, czy organ miał obowiązek przekazania skargi, spowodowanie jej przekazania do Sądu, zaś w przypadku stwierdzenia, że organ nie przekazał w ogóle skargi lub przekazał ją z uchybieniem ustawowego terminu, wymierzenie kary za nieprzestrzeganie przepisów prawa. Dodatkowo wnioskodawca podkreślił, że na skutek wniesienia skargi zostało wszczęte przeciwko niemu postępowanie dyscyplinarne.
W piśmie 12 kwietnia 2012 r. organ ponownie podkreślił, że w jego ocenie, pismo z dnia 1 grudnia 2011 r. stanowi skargę na bezczynność organu nie zaś wniosek o wymierzenie grzywny. Odnosząc się do zarzutów wnioskodawcy, Komendant Główny Policji poinformował, że postępowanie dyscyplinarne zostało wszczęte nie "na skutek wniesienia skargi", lecz z powodu zawarcia przez skarżącego w skardze niedopuszczalnych ze względu na etykę policjanta sformułowań.