Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W. W. na bezczynność Starosty w przedmiocie wydania zaświadczenia o żądanej treści p o s t a n a w i a: odrzucić skargę.
Uzasadnienie :
Pismem z dnia [...]r. W. W. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na bezczynność Starosty w przedmiocie wydania zaświadczenia stwierdzającego uiszczenie opłaty za wydanie kart pojazdów.
Zarządzeniem Sądu z dnia 10 czerwca 2014 r. wezwano skarżącego do uiszczenia wpisu od skargi w kwocie 100 zł oraz zobowiązano do wykazania, czy przed wniesieniem skargi na bezczynność wyczerpał środek zaskarżenia poprzez skierowanie do organu wyższego stopnia zażalenia na bezczynność Starosty oraz nadesłania kopii tego zażalenia wraz z dowodem jego nadania, jednocześnie pouczając, że niewykonanie zobowiązania w terminie siedmiodniowym spowoduje odrzucenie skargi.
Powyższe wezwanie doręczono skarżącemu w dniu 23 czerwca 2014 r., co wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru znajdującego się w aktach sprawy (karta 19), jednakże do dnia dzisiejszego wezwany żadnego ze wskazanych zobowiązań nie wykonał.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Sąd przed przystąpieniem do merytorycznej oceny zasadności skargi, zobowiązany jest ustalić jej dopuszczalność. W myśl bowiem art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., skarga podlega odrzuceniu, jeżeli jej wniesienie jest niedopuszczalne z innych przyczyn, aniżeli wskazanych w pkt 1-5.
Zgodnie z art. 52 § 1 P.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznika Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden przewidziany w ustawie środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy (art. 52 § 2 powołanej ustawy).
Z cytowanego przepisu wyraźnie wynika, że przesłanką dopuszczalności skargi jest uprzednie wyczerpanie przysługujących skarżącemu środków zaskarżenia. Powyższa zasada znajduje także zastosowanie w sytuacji, gdy przedmiotem skargi jest bezczynność polegająca na niewydaniu przez organ zaświadczenia o określonej treści (por. wyrok NSA z dnia 11 lutego 2010 r. sygn. akt II OSK 128/10, lex nr 560393, postanowienie NSA z dnia 30 kwietnia 2010 r. sygn. akt I OSK 698/10, lex nr 578345). Sąd tym samym nie podziela stanowiska powołanego w skardze, a zaprezentowanego w postanowieniu WSA w Warszawie z dnia 15 czerwca 2009 r. sygn. akt II SAB/Wa 197/08 zgodnie z którym bezczynność w zakresie wydania zaświadczenia można skarżyć bez konieczności wyczerpania środków zaskarżenia, gdyż ustawodawca w tego rodzaju sprawach takich środków nie wprowadził.
Wyjaśnić należy, że możliwość zwalczania bezczynności organu poprzez zastosowanie określonych środków prawnych przewiduje art. 37 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r. poz. 267). Stosownie do tego przepisu, niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35, w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 lub na przewlekłe prowadzenie postępowania, stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.