Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Matuszak po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi P. B. na bezczynność Dziekana Wydziału Uniwersytetu w przedmiocie udzielenia informacji publicznej postanawia 1. umorzyć postępowanie sądowe, 2. zasądzić od Dziekana Wydziału Uniwersytetu kwotę 357 zł (słownie: trzysta pięćdziesiąt siedem złotych) na rzecz skarżącego, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
W dniu "[...]" P. B. wystąpił do Dziekana Wydziału Uniwersytetu, za pomocą poczty elektronicznej, o udostępnienie informacji publicznej wskazanej treści.
W dniu "[...]" P. B. nadał telefaksem do wymienionego organu, adresowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, skargę na bezczynność Dziekana Wydziału w załatwieniu powyższego wniosku.
W dniu "[...]" Dziekan Wydziału poinformował P. B., iż nie jest w posiadaniu wnioskowanych decyzji z uwagi na okoliczność, iż wszystkie osoby, które złożyły wniosek, zostały przyjęte na studia.
Następnie w dniu "[...]" organ przekazał tut. Sądowi wymienioną skargę, wnosząc o jej odrzucenie wobec stwierdzonych braków formalnych, a w przypadku ich uzupełnienia przez stronę o umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego. Organ zaznaczył, że skarżący nie wyczerpał trybu zażaleniowego z art. 37 § 1 k.p.a.
W wykonaniu wezwania Sądu, skarżący w wyznaczonym terminie uzupełnił braki formalne skargi poprzez jej podpisanie i uiszczenie wymaganego wpisu w kwocie 100 zł. Jednocześnie upoważniony przez skarżącego radca prawny wniósł o umorzenie postępowania z uwagi na ustanie stanu bezczynności po wniesieniu skargi i zasądzenie od organu kosztów postępowania według norm przepisanych
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Przedmiotowa skarga spełniła wszystkie wymogi formalne i tym samym jest dopuszczalna. W szczególności wskazać należy, że w rozpatrywanym przypadku skarga do sądu administracyjnego nie musiała być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz.1198 ze zm.) jest ustawą szczególną wobec Kodeksu postępowania administracyjnego. To jej uregulowania decydują o trybie postępowania w tego rodzaju sprawach, a przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego znajdują zastosowanie wyłącznie wówczas, gdy tak stanowią przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Według art. 16 ust. 1 i 2 tej ustawy przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się wyłącznie do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej oraz do decyzji o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji publicznej. W konsekwencji w niniejszym przypadku nie znajdował zastosowania art. 37 k.p.a. (vide wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., sygn. I OSK 601/05 oraz wyrok NSA z 18 sierpnia 2010 r., sygn. I OSK 851/10, a także wyrok WSA w Poznaniu z dnia 20 grudnia 2012 r. o sygn. IV SAB/Po 87/12).
W myśl art. 161 § 1 pkt 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.), sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli stało się ono bezprzedmiotowe. Z bezprzedmiotowością postępowania mamy do czynienia w sytuacji, gdy po wniesieniu skargi w toku postępowania sądowoadministracyjnego przestanie istnieć przedmiot zaskarżenia. Będzie to miało miejsce między innymi wówczas, gdy po wniesieniu skargi na bezczynność organ wyda akt lub dokona czynności z zakresu administracji publicznej, co do których pozostawał w bezczynności (por. uchwałę składu 7 sędziów NSA z dnia 26 listopada 2008 r. w sprawie I OPS 6/08, publ.: www.orzeczenia.nsa.gov.pl).
Zgodnie z art. 54 § 3 p.p.s.a. organ, którego działanie lub bezczynność zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy. Dyspozycję tego przepisu wypełnił Dziekan Wydziału gdyż udzielił wnioskowanej informacji. Tym samym dalsze postępowanie sądowe stało się bezprzedmiotowe, ponieważ zaskarżony stan bezczynności został usunięty przez organ po wniesieniu skargi.
Z tych względów należało orzec jak w sentencji postanowienia na podstawie cytowanego art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a.
W przedmiocie kosztów postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 201 § 1 i art. 205 § 2 powołanej ustawy oraz § 14 ust. 2 pkt 1 lit. "c" rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U nr 163, poz.1349 ze zm.).