Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2019 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. G. na bezczynność Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w W. w przedmiocie niewypłacenia przyznanego zasiłku celowego p o s t a n a w i a odrzucić skargę
Skarżący J. G. złożył do sądu administracyjnego skargę na celową bezczynność Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w W. polegającą na nie wypłaceniu mu pieniędzy na węgiel. Skarżący podał, że w dniu [...] stycznia 2019 r. po prawie miesiącu od czasu złożenia wniosku została wydana decyzja przyznająca 400 zł specjalnego zasiłku celowego na zakup węgla. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności, ze względu na zimę, niską minusową temperaturę i zbliżające się duże mrozy. Pomimo ustnego, dwukrotnego ponaglenia do wypłacenia mu pieniędzy, dopiero w dniu [...] stycznia 2019 r. pieniądze te wysłano a skarżący je otrzymał w dniu [...] stycznia 2019 r. czyli po dwóch tygodniach od wydania decyzji z rygorem natychmiastowej wykonalności. W tym czasie były spadki temperatury i wpłynęło to na pogorszenie stanu zdrowia skarżącego, albowiem nie mógł on dogrzać zimnego domu niskokalorycznym drzewem.
Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podniósł, że decyzja w przedmiocie zasiłku celowego została wydana w ustawowym terminie zaś pieniądze zostały przekazane z chwilą z jaką było to możliwe.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.
Skarga podlega odrzuceniu.
W przypadku wniesienia skargi na bezczynność organu przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność, lecz ich brak w sytuacji gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie. Dotyczy to zatem sytuacji gdy w ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale mimo istnienia ustawowego obowiązku nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności.
Celem skargi na bezczynność jest wymuszenie na organie administracji publicznej zachowań, o których stanowi art. 149 § 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; dalej powoływana jako P.p.s.a.). Stosownie do treści tej regulacji sąd, uwzględniając skargę na bezczynność w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności (pkt 1); zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa (pkt 2).
Skarga na bezczynność organu winna dotyczyć konkretnego postępowania administracyjnego w indywidualnej sprawie, w której to sprawie organ zobowiązany jest do wydania jednego z rozstrzygnięć o jakich mowa w art. 3 § 2 pkt 1-4 P.p.s.a. Zgodnie bowiem z treścią art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. sąd administracyjny orzeka w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4 artykułu 3 § 2. W myśl tego przepisu zaskarżenie bezczynności organu administracji publicznej jest dopuszczalne tylko w takim zakresie, w jakim dopuszczalne jest na mocy art. 3 § 2 pkt 1-4 P.p.s.a. zaskarżenie decyzji, postanowień oraz innych aktów i czynności.
Skarżący w sprawie niniejszej zarzuca bezczynność polegającą na niewypłaceniu przyznanego zasiłku celowego. Wypłata świadczenia z pomocy społecznej jest czynnością techniczną, przez którą organ administracji publicznej nie rozstrzyga w sposób władczy o prawach i obowiązkach strony. Powyższe stanowisko wyłącza możliwość domagania się od organu wydania stosownego rozstrzygnięcia w tym przedmiocie (vide: wyrok WSA w Kielcach z 26 marca 2014 r., II SA/Ke 90/14, pub. CBOSA).
Stąd też, skoro wypłaty świadczenia nie można uznać za inny niż decyzje i postanowienia akt lub czynność z zakresu administracji publicznej dotyczący uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, to tym samym wniesienie skargi na tę czynność należy uznać za niedopuszczalne. A jeśli tak, to również i skarga na bezczynność organu we wskazanym zakresie jest niedopuszczalna, gdyż przysługiwać może ona - jak wskazano powyżej - na bezczynność w przypadkach określonych w pkt 1 - 4 P.p.s.a.
W tej sytuacji wniesioną w niniejszej sprawie skargę należało odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a.