Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jarosław Wichrowski po rozpoznaniu w dniu 13 października 2015 r. na posiedzeniu niejawnym zażalenia R. S. z dnia 8 czerwca 2015 r. w sprawie ze skargi R,. S. na bezczynność Prezesa Sądu Okręgowego w [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia odrzucić zażalenie.
Pismem z dnia 2 lutego 2015 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy na bezczynność Prezesa Sądu Okręgowego w [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej złożył R. S. wnosząc o:
1) zobowiązanie organu do udostępnienia żądanej przez skarżącego informacji publicznej zgodnie z wnioskiem z dnia 9 czerwca 2014 r.;
2) stwierdzenie, że bezczynność organu w sprawie udostępnienia informacji publicznej przez Prezesa Sądu Okręgowego w [...] w sprawie [...]miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa;
3) stwierdzenie, że podmiot zobowiązany nie udostępnił skarżącemu informacji publicznej wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi (art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej);
4) wymierzenie organowi grzywny mocą art. 154 § 6 w zw. z art. 149 § 2 p.p.s.a.;
5) zwrot poniesionych przez skarżącego kosztów postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 13 maja 2015 r. w pkt 1 odrzucił skargę w zakresie pkt 3, w pkt 2 wyroku umorzył postępowanie w pozostałej części oraz w pkt 3 wyroku stwierdził, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.
Pismem z dnia 8 czerwca 2015 r. R. S. wniósł "zażalenie na rozstrzygnięcie o kosztach poniesionych przez skarżącego zawartego w pkt IV wyroku z dnia 13 maja 2015 r.".
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 194 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 1 2012 r. poz. 270 ze zm.), zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, w tym m. in. zgodnie z art. 227 § 1 ww. ustawy na postanowienie w przedmiocie kosztów sądowych.
Nie ulega wątpliwości to, że konieczną przesłanką zaskarżenia postanowienia jest fakt jego istnienia. Nie można skarżyć orzeczenia nieistniejącego, a zatem niefunkcjonującego w obrocie prawnym, albowiem brak jest wówczas przedmiotu zaskarżenia, który mógłby podlegać ewentualnej weryfikacji.
W niniejszej sprawie Sąd nie orzekł w wyroku z dnia 13 maja 2015 r. o kosztach postępowania. Wskazany wyrok zawiera trzy punkty, a skarżący wniósł zażalenie na nieistniejący pkt 4 wyroku.
W związku z powyższym stosownie do art. 178 w zw. z art. 197 § 2 wyżej powołanej ustawy, Sąd odrzuca zażalenie, jeśli jest niedopuszczalne, a z sytuacją taką mamy do czynienia m.in. w przypadku braku przedmiotu zaskarżenia.
Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.