Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA- Adam Lipiński po rozpoznaniu w dniu 14 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku R. N. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi R. N. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku postanawia - ustanowić dla R.N. radcę prawnego-
R. N. wnioskiem z dnia 7 maja 2013 r. zwrócił się o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie radcy prawnego.
W wniosku oświadczył, że samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe, a wyłącznym źródłem jego utrzymania jest zasiłek chorobowy. W miesiącu maju 2013 r. zasiłek został wypłacony w wysokości 366,33 zł netto. Powyższe źródło utrzymania uzupełnia przyznany do 31 sierpnia 2013 r. dodatek mieszkaniowy w wysokości 172, 06 zł. Skarżący od dnia 1 lutego do 31 marca 2013 r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę . Stosunek pracy ustał wskutek upływu czasu.
Miesięczne wydatki skarżącego mieszczą się w przedziale od 300 - 500 zł.
Na dzień 9 kwietnia 2013 r. na rachunku bankowym skarżącego zgromadzone środki pieniężne obejmowały kwotę 497 zł. Wedle oświadczenia skarżącego środki te pochodziły z rozliczenia podatku dochodowego za 2012 r.
Wyłącznym majątkiem skarżącego jest lokal mieszkalny o pow. 43,35 m2.
W wykonaniu wezwania z dnia 22 maja 2013 r., skarżący potwierdził powyższe okoliczności składając do akt dokumenty źródłowe.
Postanowieniem referendarza sądowego z dnia 27 czerwca 2013 r., sygn. akt II SA/Wa 184/12 przyznano skarżącemu prawo pomocy w zakresie ustanowienia radcy prawnego. W dniu 17 lipca 2013 r. skarżący wniósł sprzeciw od powyższego postawienia. W uzasadnieniu sprzeciwu skarżący podniósł, że wnosił o ustanowienie radcy prawnego w osobie K. N., która jest członkiem. Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. oraz że jego wniosek nie został uwzględniony w tym zakresie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:
Stosownie do treści art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zaskarżone postanowienie traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym.
W myśl zaś art. 246 § 1 powołanej wyżej ustawy, prawo pomocy przysługuje osobie fizycznej w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, zaś w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Podstawą oceny dopuszczalności przyznania prawa pomocy jest bowiem rzeczywista sytuacja materialna w gospodarstwie domowym osoby ubiegającej się o przyznanie takiego prawa.
W niniejszej sprawie skarżący wykazał, że wysokość wypłacanego mu zasiłku chorobowego, będącego wyłącznym źródłem jego utrzymania, uniemożliwia mu poniesienie wydatków na ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika z wyboru.
Jednocześnie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 253 powołanej ustawy o wyznaczenie radcy prawnego sąd zwraca się do właściwej okręgowej izby radców prawnych. Ustanawiając na rzecz strony radcę prawnego sąd nie wskazuje zatem w wydanym postanowieniu konkretnego pełnomocnika. Sąd zwracając się do właściwej rady okręgowej izby radców prawnych o wyznaczenie pełnomocnika może jedynie poinformować ten organ, iż strona wnosiła o ustanowienie konkretnego pełnomocnika.
Zgodnie natomiast z art. 244 § 3 powołanej wyżej ustawy jeżeli strona we wniosku wskazała radcę prawnego właściwa rada okręgowej izby radców prawnych, w miarę możliwości i w porozumieniu ze wskazanym radcą prawnym, wyznaczy radcę prawnego wskazanego przez stronę.
Wyznaczenie konkretnej osoby jako pełnomocnika z urzędu nie należy zatem do właściwości wojewódzkiego sądu administracyjnego.
Z tych względów na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 i art. 260 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi postanowiono, jak w sentencji.