Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Beata Gibzińska po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku D.C. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia radcy prawnego w sprawie ze skargi D.C. na postanowienie Centralnej Wojskowej Komisji Lekarskiej w [...] z dnia [...] lipca 2018 r. w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania postanawia 1. przyznać D.C. prawo pomocy w zakresie ustanowienia radcy prawnego, 2. umorzyć postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
D.C. wraz ze skargą na postanowienie Centralnej Wojskowej Komisji Lekarskiej w [...] z dnia [...] lipca 2018 r. w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania wystąpił o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia radcy prawnego.
W oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku i dochodach podał, że prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z matką. Oświadczył, że utrzymuje się ze świadczeń otrzymywanych z ośrodka pomocy społecznej, tj. zasiłku celowego na żywność i leki oraz zasiłku okresowego w łącznej wysokości na dwie osoby 1.050 zł miesięcznie. Wskazał, że pozostaje w ubóstwie. Nie posiada wraz z matką majątku, oszczędności ani przedmiotów wartościowych.
Do wniosku załączył zaświadczenia lekarskie o stanie zdrowia swoim i matki.
Mając powyższe na względzie zważono, co następuje:
Należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie skarżący, stosownie do treści art. 239 § 1 pkt 1 lit. d ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.); zwanej dalej P.p.s.a. nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
Zgodnie z art. 249a powołanej ustawy, jeżeli (...) rozpoznanie wniosku stało się zbędne, postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się. Skoro zatem skarżący w tej sprawie jest zwolniony z ustawy z obowiązku ponoszenia wszelkich kosztów sądowych, to postępowanie w zakresie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych, jako zbędne, należało umorzyć.
Natomiast art. 262 P.p.s.a. stanowi, że przepisy o przyznaniu prawa pomocy, w zakresie dotyczącym zastępstwa prawnego, mają odpowiednie zastosowanie do stron korzystających z ustawowego zwolnienia od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
Stosownie zaś do treści art. 245 § 1 i § 3 P.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane stronie w zakresie częściowym i obejmować tylko ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Przyznanie tego prawa osobie fizycznej następuje na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 ustawy wtedy, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Udzielenie stronie prawa pomocy jest formą dofinansowania jej z budżetu państwa i powinno sprowadzać się jedynie do przypadków, w których strona rzeczywiście nie posiada środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym i wykaże to w sposób przekonywujący. Instytucja prawa pomocy jest zatem wyjątkiem od generalnej zasady ponoszenia kosztów postępowania przez stronę i ma zastosowanie w szczególnie uzasadnionych przypadkach.
Referendarz sądowy mając na uwadze informacje i dane wykazane w formularzu wniosku o przyznanie prawa pomocy uznał, że w przypadku skarżącego zachodzi ustawowa przesłanka uzasadniająca przyznanie prawa pomocy obejmującym ustanowienie radcy prawnego. Jak wynika ze złożonego wniosku i akt administracyjnych skarżący jest osobą przewlekle chorą, niezdolną do pracy, utrzymuje się wraz z matką z zasiłków z ośrodka pomocy społecznej w łącznej wysokości 1.050 zł, miesięcznie. Rodzina nie posiada majątku ani oszczędności.
Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że sytuacja finansowa skarżącego jest trudna. Wysokość otrzymywanych przez rodzinę świadczeń socjalnych, które w całości są przeznaczane na bieżące utrzymanie, brak stałego dochodu oraz zły stan zdrowia skarżącego wskazuje, że nie jest on w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i matki.
Z tych względów, na podstawie 249a w zw. z art. 239 § 1 pkt 1 lit. d oraz art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 262 i art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.