Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Rzeszowie Agata Kosowska-Dudzik po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2017 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku S. M. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata w sprawie ze skargi S. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] października 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uregulowania stosunków wodnych - postanawia - odmówić przyznania prawa pomocy.
S. M. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie odmowy uregulowania stosunków wodnych. Dołączył do niej wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata podając, że wspólne gospodarstwo domowe prowadzi wraz z siostrą. Obydwoje mieszkają w drewnianym domu o pow. 54 m.kw. Majątek skarżącego to także nieruchomość rolna o pow. 3 ha. Jako stałe wydatki strona wskazała kwotę 300 zł. Wniosek wskazuje ponadto, że ani wnioskodawca ani też jego siostra nie uzyskują świadczenia rentowego.
W związku z tak lakonicznym oświadczeniem, z którego nie wynikały ani źródło dochodu ani też wysokość poszczególnych wydatków związanych z utrzymaniem, wezwano skarżącego do podania potrzebnych danych w tym przedmiocie. Wezwanie dotyczyło więc podania informacji odnośnie do średniej miesięcznej wysokości wydatków na wyżywienie, utrzymanie domu, telefon i Internet, utrzymanie ewentualnych pojazdów mechanicznych oraz źródła pokrycia tych wszystkich wydatków, w szczególności czy pobierane są świadczenia w ramach pomocy społecznej oraz czy posiadana nieruchomość rolna przynosi dochód. Ponadto, wezwano stronę do nadesłania wyciągów z rachunków bankowych swoich i siostry.
Na wezwanie powyższe nie została udzielona we wskazanym siedmiodniowym terminie (który upłynął z dniem 6 lutego 2017 r.) jakakolwiek odpowiedź.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje:
S. M. złożył wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata, podając bardzo małą ilość danych dotyczących jego sytuacji finansowej. Z tej przyczyny uznano, że do rzetelnego rozpoznania powyższego wniosku niezbędne jest uzyskanie dodatkowych informacji, o które wezwano wnioskodawcę, działając na podstawie art. 255 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.". Przepis ten stanowi, że jeśli oświadczenie strony zawarte we wniosku o przyznanie prawa pomocy okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych, jak też stanu rodzinnego lub też budzi ono wątpliwości, dopuszczalne jest wezwanie wnioskującego o wsparcie do złożenia dodatkowego oświadczenia i dodatkowych dokumentów. Brak zaś odpowiedzi na powyższe bądź odpowiedź niepełna winna skutkować odmownym załatwieniem wniosku strony, bowiem uprawnione jest wówczas przyjęcie, że nie wykazała ona, iż spełnia którąś z ustawowych przesłanek prawa pomocy. Powyższa konsekwencja związana jest z tym, że zgodnie z art. 199 P.p.s.a. to strony postępowania sądowego obowiązane są do ponoszenia związanych z postępowaniem tym kosztów. Zatem prawo pomocy to instytucja mająca zastosowanie tylko w wyjątkowych przypadkach, kiedy strona własnymi siłami nie jest w stanie zgromadzić środków celem sfinansowania swojego udziału w danym postępowaniu. Z reguły tej wynika, że to w interesie wnioskodawcy znajduje się przedstawienie wystarczającej ilości danych obrazujących jej sytuację rodzinną i materialną. Wprost zaś taki ciężar dowodowy przewidziany został w treści art. 246 § 1 pkt 1 i pkt 2, ustanawiających przesłanki przyznania prawa pomocy. Zgodnie z pierwszym z powołanych przepisów, całkowite prawo pomocy przyznawane jest osobie, która wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Natomiast częściowe prawo pomocy, według art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., adresowane jest do strony, która wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Jak już wyżej zaznaczono, ubiegający się o prawo pomocy S. M. podał tylko, że wspólne gospodarstwo domowe prowadzi wraz z siostrą, że mieszkają w drewnianym domu, a ich majątek to także nieruchomość rolna. Jako stałe zobowiązania strona wskazała zaś kwotę 300 zł. Skarżący nie wskazał natomiast konkretnie, ile wynoszą jego comiesięczne wydatki na poszczególne cele, a przede wszystkim nie ujawnił, skąd pochodzą środki, z których wspomniane wydatki pokrywa. Nie dysponując tak istotnymi danymi odnośnie do sytuacji materialnej strony, wezwano ją do dokonania stosownego uzupełnienia, jednak nie uzyskano w rezultacie jakiejkolwiek odpowiedzi. Tym samym S. M. poprzez swoją bierną postawę wobec kierowanego do niego wezwania uniemożliwił faktycznie dokonanie analizy jego możliwości płatniczych w kontekście poniesienia kosztów przedmiotowego postępowania.
Z tych względów, jedynym możliwym rozstrzygnięciem w przedmiocie wniosku strony była odmowa jego uwzględnienia w jakiejkolwiek części, o czym orzeczono na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 w zw. z art. 245 § 2, § 3 i art. 246 § 1 pkt 1, pkt 2 P.p.s.a.