Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Rzeszowie Agata Kosowska-Dudzik po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2018 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku J. W. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi J. W. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie przyznania świadczenia pieniężnego - postanawia - odmówić przyznania wnioskodawcy J. W. prawa pomocy.
J. W. w sprawie ze swojej skargi na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w przedmiocie przyznania świadczenia pieniężnego wniósł o zwolnienie od kosztów sądowych. Wskazał, że jego jedyne dochody to emerytura w wysokości 995 zł oraz świadczenie pieniężne w kwocie 402 zł. Podał, że nie pozostaje z nikim we wspólnym gospodarstwie domowym. Nie posiada żadnych nieruchomości i wartościowych ruchomości. Pobierane dochody przeznacza w całości na: opłaty, podatki, telefon, utrzymanie domu, remonty, środki czystości, odzież, lekarstwa i leczenie oraz wyżywienie.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje:
Strona wstępując na drogę sądową winna mieć świadomość tego, że łączą się z tym określone koszty. Dlatego też zawczasu winna podjąć starania o wygospodarowanie stosownych środków w tym zakresie. Związane jest to z obowiązującą na gruncie postępowania sądowego zasadą jego odpłatności i spoczywającym na stronie ciężarem poniesienia tych opłat, a wynikającą z treści art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.". Są jednak sytuacje, kiedy prawodawca dopuszcza udzielenie stronie wsparcia ze środków publicznych. W takim wypadku podmiot ten winien udowodnić, że odnoszące się do niego okoliczności przemawiają jednoznacznie za uwzględnieniem jego wniosku. Stanowi o tym wprost art. 246 § 1 pkt 1 i pkt 2 P.p.s.a., w którym zawarte są przesłanki przyznania prawa pomocy, tak w całkowitym, jak i tylko w częściowym zakresie. Przepisy te posługują się bowiem pojęciem "wykaże" w odniesieniu do ujętych w nich przesłanek wsparcia ze środków publicznych. Poza tym, art. 252 § 1 P.p.s.a. zobowiązuje wnioskodawcę do dokładnego przedstawienia swojej sytuacji rodzinnej, dochodowej i majątkowej. Skoro bowiem to w interesie strony znajduje się przychylenie się do jej żądania, to właśnie ona powinna przedstawić w składanym na potrzeby prawa pomocy oświadczeniu informacje wskazujące na jej wyjątkową tj. trudną sytuację życiową. Prawo pomocy ma bowiem za zadanie wspierać osoby ubogie, które nie mają środków pieniężnych bądź też posiadają je w bardzo ograniczonej ilości tak, że z trudem mogą zaspokoić swoje podstawowe potrzeby życiowe.
Składający wniosek w niniejszej sprawie nie wykazał, że w takiej właśnie sytuacji się znajduje. Ma on bowiem zaspokojone wszystkie niezbędne potrzeby tj. w zakresie mieszkania, wyżywienia, leczenia. Stać go również na korzystanie z telefonu czy na przeprowadzanie remontów. Wydatki przeznaczane na te ostatnie trudno zaś zaliczyć do tych o koniecznym charakterze. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że wpis w niniejszej sprawie jest niewielki, bowiem wynosi 100 zł.
W kontekście powyższego oraz biorąc pod uwagę, że skarżący ma stały dochód w wysokości 1397 zł i nie ma żadnych osób na swoim utrzymaniu, za zasadną uznano odmowę zwolnienia go od kosztów sądowych w niniejszej sprawie.
Jak stanowi wskazywany wyżej art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., adresatem częściowego prawa pomocy, a wiec np. obejmującego zwolnienie od kosztów sądowych może być osoba, która nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Z okoliczności podanych przez J. W. nie wynika, że może on zostać zaliczony do takiej grupy osób. Nie wskazał bowiem żadnych informacji, które przemawiałyby za jego szczególną sytuacją, o której mowa w tym przepisie.
Dlatego orzeczono jak w sentencji, działając na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 w zw. z art. 245 § 3 i art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.