Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Edyta Podrazik po rozpoznaniu w dniu 20 października 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. K. na czynność Prezesa Sądu Okręgowego w Poznaniu w przedmiocie doręczenia orzeczenia sądu postanawia odmówić przyznania skarżącemu prawa pomocy. (-) E. Podrazik
Postanowieniem z dnia [...] września 2014 r. referendarz sądowy odmówił T. K. przyznania prawa pomocy.
W uzasadnieniu referendarz sądowy wyjaśnił, że T. K. wniósł o przyznanie prawa pomocy w całości poprzez zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego i adwokata. Skarżący powołał się na brak zatrudnienia, całkowity brak dochodów, brak oszczędności i brak majątku. Podniósł, że od kwietnia 2009 r. zamieszkuje u rodziny i pozostaje na jej utrzymaniu. Zarejestrowany jest w powiatowym urzędzie pracy, lecz odmówiono mu nadania statusu osoby bezrobotnej, nie ma dostępu do ofert pracy i do pomocy społecznej. Z uwagi na niekompletność wniosku w zakresie sytuacji finansowej i rodzinnej zobowiązano skarżącego do przedłożenia dodatkowych oświadczeń i dokumentów źródłowych. W odpowiedzi T. K. podał - jak we wniosku o przyznanie prawa pomocy - że nie posiada żadnych źródeł dochodów, pozostaje na utrzymaniu rodziny, od której nie otrzymuje dochodów. W odniesieniu do źródeł dochodów rodziny wskazał, że z pytaniem tym należy zwrócić się wprost do członków jego rodziny. Tym bardziej, że art. 255 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) nie stanowi podstawy do żądania od wnioskodawcy podania źródeł dochodów członków jego rodziny, a jedynie źródeł stanu majątkowego samego wnioskodawcy. Skarżący podał, że z uwagi na brak dochodów nie składał zeznań podatkowych, nie ma także oszczędności, więc nie posiada rachunku bankowego. Oświadczył, że nie spłacił w pełni kredytu na łączną kwotę ok. 11 tys. zł, obecnie spłaca ratalnie grzywnę sądową w wysokości ok. 4 tys. zł., na co środki otrzymuje od rodziny, pożyczając 100 zł miesięcznie. Skarżący oświadczył, że u rodziny zadłużony jest na kwotę około 20 tys. zł, co spłaci, gdy uzyska jakiekolwiek zatrudnienie. Zaznaczył, że nie posiada żadnej nieruchomości, nie prowadzi działalności gospodarczej, nie posiada samochodów, nie jest także w stanie podać wysokości kosztów swojego utrzymania ponoszonych przez rodzinę, która zapewnia mu wszystkie potrzebne dobra. W postanowieniu przedstawiono przepisy i zasady określające możliwość przyznania prawa pomocy, wskazując zarazem, że brak współpracy T. K.. ubiegającego się o przyznanie prawa pomocy skutkuje odmową przyznania prawa pomocy. Stanowisko prezentowane przez skarżącego uniemożliwia bowiem wolną od wątpliwości ocenę jego sytuacji materialnej, od czego zależy przyznanie prawa pomocy. Niemożliwe było zatem poczynienie ustaleń faktycznych uzasadniających stwierdzenie, że sytuacja finansowa skarżącego nie pozwala na pokrycie chociażby części kosztów postępowania.
Pismem z dnia [...] września 2014 r., znak [...], T. K. wniósł sprzeciw od powyższego postanowienia z dnia 3 września 2014 r.
W uzasadnieniu skarżący wyjaśnił, że już w dostatecznym zakresie wykazał, iż znajduje się w trudnej sytuacji finansowej i społecznej. Nie posiada żadnych środków pieniężnych na opłacenie pełnomocnika. Jednocześnie T. K. zaznaczył, że nie przedłożył żądanych od niego dokumentów, gdyż nie można udowodnić faktów nieistniejących. Żądanie wykazania tych okoliczności jest absurdalne i niezgodne z doświadczeniem życiowym. Ponadto skarżący wskazał, że nie prowadzi z nikim, także z osobami, na utrzymaniu których pozostaje, wspólnego gospodarstwa domowego i nie posiada rodziny. Nie prowadzi on swojego domu, a jedynie od czasu do czasu przebywa u członków rodziny w celu pożywienia się lub przenocowania. T. K. dodał przy tym, że w jego ocenie nieuprawnione jest żądanie by inwigilował on osoby go utrzymujące i gromadził informacje o źródłach i wysokości ich dochodów. Tym bardziej, że obecna sprawa dotyczy przyznania prawa pomocy tylko skarżącemu, a nie innym osobom. T. K. wyliczył poza tym postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, na mocy których przyznano mu wcześniej prawo pomocy.