Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Asesor WSA Beata Jezielska po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2004r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. P. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie skargi na niezałatwienie sprawy w terminie postanawia odrzucić skargę
Postanowieniem z dnia 24 lutego 2004r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze uznało za nieuzasadnioną skargę T. P. na niezałatwienie we właściwym terminie przez Prezydenta Miasta podania o określenie nadpłaty w opłacie za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności.
Na postanowienie to skargę wniósł T. P., kwestionując zasadność rozstrzygnięcia Kolegium.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej odrzucenie z uwagi na fakt, iż na powyższe postanowienie nie służy skarga do sądu administracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. l § l ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Jednakże kontrola ta obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty administracyjne, enumeratywnie wymienione w art. 3 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W przypadku postanowień wydawanych w postępowaniu administracyjnym skargę można wnieść tylko na takie postanowienia, na które służy zażalenie albo które kończą postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty.
W niniejszej sprawie przedmiotem skargi jest postanowienie wydane w oparciu o art. 141 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137 poz. 926 ze zm.), który stanowi iż na niezałatwienie sprawy we właściwym terminie lub terminie ustalonym na podstawie art. 140 stronie służy ponaglenie, do organu podatkowego wyższego stopnia, przy czym w przypadku uznania ponaglenia za uzasadnione organ wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby podejmuje środki zapobiegające naruszeniu terminów spraw w przyszłości. Wprawdzie przepis ten nie określa w jakiej formie organ rozstrzyga tę kwestię, jednakże zgodnie z art. 216 Ordynacji podatkowej organ podatkowy wydaje postanowienia, dotyczące poszczególnych kwestii wynikających w toku postępowania podatkowego, lecz nie rozstrzygających o istocie sprawy, chyba że przepisy szczególne ustawy stanowią inaczej. Należy zatem przyjąć, iż rozstrzygnięcia podejmowane na podstawie art. 141 Ordynacji podatkowej winny mieć formę postanowienia. Taką też formę winno przybrać orzeczenie, w przypadku uznania iż ponaglenie nie jest uzasadnione. Z mocy zaś art. 236 § l Ordynacji podatkowej na wydane w toku postępowania postanowienia służy zażalenie, gdy ustawa tak stanowi. Art. 141 Ordynacji podatkowej takiego zapisu nie zawiera, a zatem na postanowienie wydane w tym trybie nie służy zażalenie. Nie jest to także postanowienie kończące postępowanie, ani rozstrzygające sprawę co do istoty. W związku z tym skarga na takie postanowienie jest niedopuszczalna.
Należy jedynie wskazać, iż zgodnie z Ordynacją podatkową na niezałatwienie sprawy w terminie stronie przysługuje ponaglenie, a nie skarga - jak określono to w zaskarżonym postanowieniu. Jednakże uchybienie to nie miało wpływu na ocenę Sądu w przedmiocie niedopuszczalności skargi.
Natomiast skarżącemu należy wyjaśnić, iż z powyższych względów Sąd nie mógł badać zarzutów merytorycznych podniesionych w skardze. Zarzuty dotyczące zwłoki w załatwianiu sprawy mogą być bowiem rozpoznawane przez Sąd jedynie w przypadku wystąpienia strony ze skargą na bezczynność organu.
Wobec powyższego na podstawie art. 58 § l pkt. 6 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę należało odrzucić.