Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie Jarosław Harczuk po rozpoznaniu w dniu 16 października 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokata N. K. o przyznanie kosztów za pomoc prawną udzieloną z urzędu polegającą na sporządzeniu zażalenia na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 11 października 2017 r., sygn. akt II SA/Lu 509/17 oraz za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi J. W. na decyzję Inspektor Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r., Nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego p o s t a n a w i a I. przyznać adwokatowi N. K. od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie) kwotę [...]([...]) złotych, na którą składa się wynagrodzenie za postępowanie zażaleniowe w kwocie [...]([...]) złotych, w tym kwota [...]([...]) złotych należnego podatku od towarów i usług oraz wynagrodzenie za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej w kwocie [...]złotych ([...]) złotych, w tym kwota [...]([...]) złotych należnego podatku od towarów i usług; II. odmówić zwrotu niezbędnych, udokumentowanych wydatków.
Adwokat N. K. wyznaczona pełnomocnikiem z urzędu skarżącego w zażaleniu na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 11 października 2017 r., sygn. akt II SA/Lu 509/17 wniosła o przyznanie kosztów pomocy prawnej polegającej na sporządzeniu zażalenia (k. 100). Natomiast w piśmie z dnia 26 kwietnia 2018 r. wniosła o przyznanie kosztów pomocy prawnej świadczonej na rzecz skarżącego z urzędu a polegającej na sporządzeniu opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej. Oba wnioski zawierają oświadczenia z treści, których wynika, że koszty nie zostały uiszczone w całości ani w części.
Starszy referendarz sądowy stwierdził, że:
Stosownie do unormowania art. 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 1302, zwana dalej "p.p.s.a.") wyznaczony adwokat, radca prawny, doradca podatkowy lub rzecznik patentowy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków. Aktem normatywnym określającym zasady przyznawania wynagrodzenia za czynności podejmowane przez adwokata jest rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714) zwane dalej "rozporządzeniem".
Paragraf 2 pkt 1 i 2 rozporządzenia stanowi, że koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują opłatę ustaloną zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia (pkt. 1) oraz niezbędne i udokumentowane wydatki adwokata ustanowionego z urzędu (pkt. 2). Przy czym stosownie do unormowania § 4 ust. 1 rozporządzenia opłatę ustala się w wysokości określonej w rozdziałach 2-4, przy czym nie może ona przekraczać wartości przedmiotu sprawy. Ustalenie opłaty w wysokości wyższej niż określona w ust. 1, a nieprzekraczającej 150% opłat określonych w rozdziałach 2-4, następuje z uwzględnieniem nakładu pracy adwokata, w szczególności czasu poświęconego na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczby stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjętych w sprawie, w tym czynności podjętych w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu; wartości przedmiotu sprawy; wkładu adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie oraz stopnia zawiłości sprawy, w szczególności trybu i czasu prowadzenia sprawy, obszerności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności (§4 ust. 2 pkt 1 - 4). W sprawie niniejszej nie zachodzi przypadek skutkujący potrzebą zastosowania §4 ust. 2 pkt 1 - 4 rozporządzenia.