Dnia 23 lutego 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II Przewodniczący: Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2010 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku Stowarzyszenia Zwykłego "A" w R. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi Stowarzyszenia Zwykłego "A" w R. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...] roku Nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki stacji bazowej telefonii cyfrowej postanawia odmówić przyznania prawa pomocy.
Stowarzyszenie Zwykłe "A" w R. zwróciło się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego, w sprawie ze skargi Stowarzyszenia na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...] r. w przedmiocie nakazu rozbiórki stacji bazowej telefonii cyfrowej.
Jak wynika ze złożonego na urzędowym formularzu oświadczenia o majątku i dochodach, a także ze statutu, Stowarzyszenie działa w imieniu mieszkańców osiedla ul. A i B w ochronie ich zdrowia przed szkodliwym promieniowaniem PEM. Stowarzyszenie chroni również mieszkańców przed organami administracji, w związku z budową stacji bazowej telefonii komórkowej. Stowarzyszenie nie posiada majątku, podało również, że nie ma rachunku bankowego. W uzasadnieniu wniosku o prawo pomocy stwierdziło, że nie prowadzi działalności gospodarczej, a jedynie działalność statutową i nie posiada środków na pokrycie kosztów sądowych.
W wyniku rozpoznania wniosku referendarz sądowy postanowieniem z dnia 21 stycznia 2010 roku odmówił przyznania prawa pomocy. Odpis tego postanowienia doręczono stronie skarżącej w dniu 29 stycznia 2010 roku.
W dniu 3 lutego 2010 roku strona skarżąca wniosła sprzeciw, podnosząc, iż jest stowarzyszeniem zwykłym i z tego powodu jedynym źródłem finansowania jego działalności są składki członkowskie a ponadto organizacja ta działa na zasadzie wolontariatu. Strona wskazała, iż niniejszej postępowanie jest konsekwencją działań bądź zaniechań organów państwowych, a przyznanie prawa pomocy mogłoby być formą rekompensaty za poniesiony trud i zmagania z administracją publiczną. Strona podniosła również, że w momencie powoływania stowarzyszenia członkowie nie liczyli się z konieczności ponoszenia kosztów postępowania sądowego, gdyż nie przewidzieli, że do takiego postępowania dojdzie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. zważył, co następuje:
Stosownie do przepisu art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej jako: "p.p.s.a."., prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek, złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Prawo pomocy obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego. W myśl art. 245 § 1 p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Zgodnie z treścią art. 245 § 2 p.p.s.a., prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
Wedle przepisu art. 260 p.p.s.a. z kolei, w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym. Z przepisu tegoż wynika jednoznacznie, iż zaskarżenie postanowienia referendarza sądowego w sprawie prawa pomocy wywołuje ten skutek, iż Sąd wniosek o przyznanie prawa pomocy rozpoznaje od początku, tzn. tak jakby wniosek ten nie był jeszcze przedmiotem analizy, oceny i rozpoznania. Sąd nie wypowiada się więc o zasadności zaskarżonego sprzeciwem postanowienia i nie dokonuje merytorycznego rozpoznania sprzeciwu.