Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Detka, Sędziowie Sędzia WSA Jacek Kuza, Sędzia WSA Beata Ziomek (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Joanna Dziopa, po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2013 r. na rozprawie sprawy ze skargi G. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 2 października 2013 r. znak: [...] w przedmiocie specjalnego zasiłku opiekuńczego p o s t a n a w i a zawiesić postępowanie sądowe.
G. G. w dniu 10 października 2013 r. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 2 października 2013 r. znak: [...] w przedmiocie prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego. Nie precyzując kierunku rozstrzygnięcia skarżąca zaakcentowała fakt, że w 2011 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze przyznało jej prawo do świadczenia pielęgnacyjnego do 31.03.2018r.
Jak wynika z akt administracyjnych G. G. była uprawniona do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawnym mężem, K. G., w okresie od 9.10.2011r. do 31.03.2018r.
W dniu 12.06.2013r. G. G. złożyła do MOPS w O. wniosek o ustalenie prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego. Decyzją z dnia 22 lipca 2013 r. samorządowy organ pomocy społecznej I instancji odmówił G. G. przyznania prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego w związku z koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny legitymującym się orzeczeniem o zaliczeniu do I grupy inwalidzkiej, tj. K. G.
W wyniku rozpatrzenia złożonego przez G. G. odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, utrzymało w mocy decyzję organu I instancji uznając, że wnioskodawczyni nie spełnia warunku rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania stałej opieki nad niepełnosprawnym mężem, od którego zależy przyznanie specjalnego zasiłku opiekuńczego. Od tej decyzji strona wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:
W dniu 25 czerwca 2013 r. został skierowany do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich o stwierdzenie niezgodności art. 11 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2012 r., poz. 1548) z zasadą zaufania do państwa i prawa oraz zasadą ochrony praw nabytych wynikającymi z art. 2 Konstytucji RP i został zarejestrowany pod sygn. K 27/13.
Stosownie do treści art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, osoby uprawnione do świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie przepisów dotychczasowych zachowują prawo do tego świadczenia w dotychczasowej wysokości do dnia 30 czerwca 2013 r., jeżeli spełniają warunki określone w przepisach dotychczasowych. Zgodnie z ust. 3 tego przepisu, wydane na podstawie przepisów dotychczasowych decyzje o przyznaniu prawa do świadczenia pielęgnacyjnego wygasają z mocy prawa po upływie terminu, o którym mowa w ust. 1
Rzecznik Praw Obywatelskich stwierdził, że zakwestionowany przepis art. 11 ust. 1 ustawy zmieniającej wprowadził co prawda okres przejściowy, uprawniający osoby dotychczas otrzymujące świadczenie pielęgnacyjne do otrzymania przedmiotowego świadczenia przez okres 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy nowelizującej, czyli do 30.06.2013 r., a ponadto zgodnie z art. 11 ust. 3 ustawy nowelizującej, decyzje wydane na podstawie przepisów dotychczasowych w sprawie o przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego pozostają w mocy do 30 czerwca 2013r., czyli na okres 6 miesięcy od dnia wejścia w życie tej ustawy i po upływie tego okresu z mocy prawa przestają obowiązywać, to jednak ustanowienie powyższej regulacji nie może być uznane za wystarczający argument, przemawiający za jej konstytucyjnością. Ustawodawca odebrał bowiem znacznej grupie osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego prawo do tego świadczenia, otrzymywanego dotychczas na podstawie decyzji administracyjnej na czas nieokreślony na podstawie art. 17 ust. 1 w zw. z art. 24 ust. 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Na podstawie tych uregulowań ustawodawca wkroczył zatem w prawomocne decyzje administracyjne, na podstawie których osoby otrzymały prawo do pobierania świadczeń pielęgnacyjnych. Trwałość czy też moc wiążąca w czasie decyzji administracyjnych ostatecznych w administracyjnym toku instancji (art. 16 § 1 k.p.a.) jest jedną z podstawowych zasad polskiego postępowania administracyjnego. Z tego względu ingerencja w prawomocne decyzje może nastąpić wyłącznie w trybie określonym w k.p.a. dla wzruszenia decyzji ostatecznych lub na mocy wyraźnego i nie budzącego wątpliwości przepisu rangi ustawowej. Rzecznik podkreślił, że Trybunał Konstytucyjny w swoim orzecznictwie zwracał uwagę, na ugruntowane znaczenie zasady trwałości decyzji administracyjnych w polskim prawie, której źródło stanowi zawarta w art. 2 Konstytucji zasada państwa prawnego oraz wynikające z tej zasady: zasada zaufania obywateli do państwa, a w szczególności do stanowionego przezeń prawa oraz ochrony praw słusznie nabytych.