Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Kobylecka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Sylwester Miziołek, Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal, Protokolant Marta Bieniek, po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2014 r. na rozprawie sprawy ze skargi W. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie specjalnego zasiłku opiekuńczego p o s t a n a w i a umorzyć postępowanie sądowe.
Decyzją z dnia [....] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. decyzję wydaną z upoważnienia Burmistrza Miasta i Gminy orzekającą o odmowie przyznania W.W. prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego dla osoby rezygnującej z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny - matką B. K..
W uzasadnieniu decyzji organ podniósł, że wnioskodawczyni w okresie od 18 listopada 2011r. do 30 czerwca 2013r. pobierała świadczenie pielęgnacyjne na matkę B. K., legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności do dnia 31października 2016r. Wniosek o ustalenie prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego W.W. złożyła dnia 7 listopada 2013r.
Organ uznał, że w sprawie zostało spełnione kryterium dochodowe uzasadniające przyznanie specjalnego zasiłku opiekuńczego, jednak w okresie poprzedzającym złożenie wniosku wnioskodawczyni nie była zatrudniona i nie pracowała zawodowo, sprawując opiekę nad matką, przez co nie spełniła warunku określonego w art. 16a ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnym. Zgodnie z tym przepisem niezbędnym warunkiem przyznania specjalnego zasiłku opiekuńczego jest fakt rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania stałej opieki nad osobą legitymującą się stosownym orzeczeniem o niepełnosprawności. W ocenie organu nie można mówić o istnieniu faktycznego związku pomiędzy koniecznością sprawowania przez wnioskodawczynię opieki nad matką a rezygnacją przez nią z zatrudnienia, skoro nie pracowała ona, pobierała świadczenie pielęgnacyjne w związku ze sprawowaniem opieki nad matką.
Skargę na decyzję z dnia [...] Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach wniosła W. W. wnosząc o jej uchylenie. Skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2006r. nr 139, poz. 992 zew zm.)
Pismem z dnia 16 maja 2014r., które wpłynęło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach dnia 19 maja 2014r., W.W. cofnęła skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Dokonane przez skarżącą cofnięcie skargi w sprawie niniejszej oznacza jej rezygnację z dochodzenia na drodze sądowej ochrony tej sfery jej praw i interesów, które były przedmiotem postępowania, a tym samym rezygnację z kontynuowania postępowania sądowoadministracyjnego i realizacji uprawnień wynikających z zasady prawa do sądu. Zgodnie bowiem z art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przesądami administracyjnymi (Dz.U. 2012, poz. 2170) skarżący może cofnąć skargę. Ta czynność skarżącego jest co do zasady wiążąca dla wojewódzkiego sądu administracyjnego. Związanie sądu wolą skarżącego jest wynikiem zasady, że skarżący może rozporządzać skargą po jej wniesieniu do czasu jej rozpoznania przez sąd pierwszej instancji (por. wyrok NSA z dnia 8 października 2007r., sygn. akt I OSK 3/07).