Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.), , , po rozpoznaniu w Wydziale II w dniu 17 sierpnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Burmistrza Miasta A. na decyzję P. Kuratora Oświaty z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia zaskarżonej decyzji i udzielenia zezwolenia na założenie przedszkola publicznego p o s t a n a w i a: 1. odrzucić skargę, 2. zwrócić Skarżącemu wniesiony wpis od skargi w kwocie 200 (dwustu) złotych.
Przedmiotem rozpoznania jest skarga Burmistrza Miasta A. na decyzję P. Kuratora Oświaty z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] uchylająca decyzję Burmistrza Miasta A. z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] odmawiającą udzielenia zezwolenia na założenie przedszkola publicznego i udzielającą tegoż zezwolenia.
W odpowiedzi na skargę P. Kurator Oświaty wniosło o jej oddalenie jako bezzasadnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302; dalej: "p.p.s.a.") uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. Zgodnie z § 2 uprawnionym do wniesienia skargi jest również inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi.
Analiza treści unormowania art. 50 § 1 p.p.s.a. wskazuje, iż o statusie strony w postępowaniu sądowym decyduje posiadanie interesu prawnego. Podstawę procesowej legitymacji strony musi stanowić przepis prawa materialnego wskazujący na własne prawo (interes prawny) lub obowiązek podmiotu, które podlegają skonkretyzowaniu w postępowaniu administracyjnym. Tak więc istotą interesu prawnego jest jego związek z konkretną normą prawa materialnego - taką normą, która można wskazać jako jego podstawę i z której podmiot legitymujący się tym interesem może wywodzić swoje racje. Stwierdzenie istnienia interesu prawnego sprowadza się, zatem do ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu. Interes prawny podmiotu wnoszącego skargę do sądu przejawia się w tym, iż podmiot ten działa bezpośrednio, we własnym imieniu i ma roszczenie o przyznanie uprawnienia lub zwolnienie z nałożonego obowiązku. Kryterium "interesu prawnego" ma zatem charakter materialnoprawny i wymaga stwierdzenia związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków skarżącego, a kontestowanym w skardze aktem lub czynnością organu administracji.
Bezspornym jest, iż skargę na decyzję P. Kuratora Oświaty wniósł Burmistrz Miasta A., który orzekał w sprawie administracyjnej jako organ I instancji. Pozycja tego organu nie uległa zmianie. Zarówno, gdy organ wydawał decyzję, jak i wnosił skargę nie był i nie będzie stroną postępowania, ponieważ korzysta z uprawnień władczych (patrz postanowienie WSA w Krakowie z dnia 31 stycznia 2017 r., sygn. akt II SA/Kr 1583/16 i powołane tam orzeczenia dostępne w centralnej bazie orzeczeń i informacji o sprawach: orzeczenia.nsa.gov.pl).