Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA E. Janeczko (spr.), Sędziowie NSA, Protokolant, po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2005r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku za dnia 21 marca 2005r., sygn. akt II SA/Gd 3580/01 omawiające przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi M. B. na decyzję Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 18 września 2001r., nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki p o s t a n a w i a oddalić zażalenie
Wyrokiem z dnia 20 października 2004r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku (sygn. akt II SA/Gd 3580/01) oddalił skargę M. B. na decyzję Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 18 września 2001r., nr [...] nakazująca rozbiórkę domku letniskowego (do wysokości fundamentów) oraz zbiornika na ścieki, wybudowanych na działce nr [...] (obręb geodezyjny [...]) w miejscowości [...] i uporządkowanie terenu działki po wykonanej rozbiórce.
Pełnomocnik skarżącego pismem z dnia 16 grudnia 2004r. wniósł skargę kasacyjną na powyższe orzeczenie wnioskując w niej o przyznanie prawa pomocy poprzez "zwolnienie skarżącego M. B. w całości z kosztów sądowych w postępowaniu administracyjnym". Wniosek został rozpoznany postanowieniem Referendarza Sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 11 lutego 2005r. odmawiającym przyznania prawa pomocy, które na podstawie art. 206 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej ppsa, utraciło moc wobec wniesienia sprzeciwów - przez skarżącego i jego pełnomocnika procesowego.
Rozpoznając sprzeciw Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 21 marca 2005r. odmówił wnioskodawcy (skarżącemu) przyznania prawa pomocy. Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem wniesionym przez skarżącego i oddzielnym zażaleniem wniesionym w jego imieniu przez pełnomocnika procesowego skarżącego.
W zaskarżanym postanowieniu z dnia 21 marca 2005r. Sąd I instancji uznał, że skarżący, na którym spoczywa ciężar dowodu w tym zakresie nie wykazał, że spełnia ustawowe przesłanki przyznania prawa pomocy w postaci całkowitego zwolnienia od kosztów sądowych. Sąd zauważył także, że skarżący w dniu 28 października 2004r. pobrał ze swojego rachunku bankowego kwotę 10.000 zł. W dniu dokonania tej wypłaty skarżący znał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z
Sygn. akt. II OZ 520/05
20 października 2004r. oddalający skargę (był obecny na rozprawie) winien więc zdawać sobie sprawę z konieczności dokonania opłat na wypadek wniesienia skargi kasacyjnej, tym bardziej że pełnomocnik skarżącego 26 października złożył wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku uznawany jako zapowiedź wniesienia skargi kasacyjnej. Sąd I instancji stwierdził nadto, że dokonanie kapitalnego remontu domku w 2002r., na jaki to fakt powoływał się skarżący w sprzeciwie od postanowienia z dnia 11 lutego 2005r. celem wykazania istnienia przesłanek do przyznania prawa pomocy nie może uzasadniać braku środków na prowadzenie postępowania przed sądem. Postępowanie jest bowiem w toku od 2001r. i skarżący planując wydatki winien był zdawać sobie sprawę z konieczności poniesienia stosownych kosztów na ten cel.
W podobnie brzmiących zażaleniach (skarżącego i jego pełnomocnika) zaskarżanemu postanowieniu z dnia 21 marca 2001r. zarzucono sprzeczność z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz rażące naruszenie art. 243 § 1 ppsa w zw. z art. 244 § 1 ppsa. W uzasadnieniu zażaleń skarżący podniósł, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania w związku z wniesioną skargą kasacyjną, ponieważ całość miesięcznych dochodów rodziny przeznacza na utrzymanie i zakup lekarstw dla siebie i żony. Skarżący podniósł, że przy ocenie istnienia podstaw do przyznania prawa pomocy sąd winien brać pod uwagę nie tylko to, jakie są aktualne możliwości finansowe strony, ale także to, jakie są przyczyny tego stanu rzeczy. Winien więc wziąć pod uwagę fakt, że skarżący poczynił oszczędności we własnych wydatkach do granic zabezpieczenia koniecznych środków utrzymania dla siebie i rodziny i pomimo to posiadane przez niego środki okazały się niewystarczające dla poniesienia kosztów postępowania. W związku z powyższym skarżący wnosi o zmianę zaskarżanego orzeczenia i całkowite zwolnienie od kosztów względnie uchylenie zaskarżanego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.