Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maciej Dybowski po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 lutego 2015 r. sygn. akt IV SA/Wa 766/14 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi M. S. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania postanawia oddalić zażalenie
Postanowieniem z 6 lutego 2015 r., sygn. akt IV SA/Wa 766/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił M. S. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi M. S. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że M. S. (dalej skarżący) wraz ze skargą na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych z [...] 2014 r. w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od decyzji Wojewody [...] z "27" [winno być "[...]; k. 9 akt administracyjnych] [...] 2012 r. w sprawie unieważnienia paszportu, złożył wniosek o przyznanie pomocy prawnej, a na wezwanie złożył wniosek na urzędowym formularzu PPF.
Dokonując oceny oświadczenia skarżącego dotyczących jego stanu majątkowego i rodzinnego Sąd I instancji uznał, że wniosek o przyznanie prawa pomocy nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z oświadczeniami złożonymi we wniosku o przyznanie prawa pomocy, skarżący prowadzi gospodarstwo domowe wraz z żoną; nie ma wiedzy o jej stanie majątkowym. Nadto oświadczył, że nie posiada nieruchomości, zasobów pieniężnych i przedmiotów wartościowych i nie posiada dochodów.
Sąd I instancji uznając, że oświadczenia zawarte we wniosku były niewystarczające do oceny rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego, wezwał skarżącego do złożenia, w terminie dwu miesięcy od dnia doręczenia wezwania, dodatkowych oświadczeń i przedłożenia dokumentów źródłowych, tj. do nadesłania wyciągów i wykazów ze wszystkich posiadanych przez skarżącego i jego żonę rachunków bankowych, w tym kont i lokat dewizowych z okresu ostatnich trzech miesięcy; wskazania wszystkich źródeł utrzymania skarżącego z ostatnich 6 miesięcy (wraz ze wskazaniem ich wysokości), w szczególności wyjaśnienie, skąd skarżący aktualnie czerpie środki na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych; zaświadczenia pracodawcy o wysokości wynagrodzenia żony skarżącego z tytułu umowy o pracę, ewentualnie oświadczenia o wysokości jej dochodów z ostatnich 3 miesięcy; dokumentów świadczących o posiadanych przez skarżącego i jego żonę zobowiązań, np. zaległości czynszowe, kredyty bankowe, alimenty; zestawienie miesięcznych dochodów i wydatków skarżącego, ze wskazaniem źródła dochodu i celu wydatku oraz inne, które skarżący uzna za istotne. Wezwanie doręczono skarżącemu w dniu 16 listopada 2014 r. i w zakreślonym terminie skarżący nie udzielił wiążącej odpowiedzi. Za pośrednictwem poczty elektronicznej poinformował jedynie, że w przedmiocie wniosku o przyznanie prawa pomocy już odpowiedział i nic się nie zmieniło.
Zdaniem Sądu I instancji, skarżący nie wykazał okoliczności uzasadniających, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Strona winna mieć świadomość, że wnosząc o przyznanie prawa pomocy musi w sposób rzetelny uprawdopodobnić okoliczności przemawiające za uwzględnieniem złożonego w tym przedmiocie wniosku. Wykazanie, że strona rzeczywiście znajduje się w bardzo trudnej sytuacji materialnej, spoczywa na niej samej. W jej interesie jest zarówno jak najobszerniejszy opis stanu majątkowego, finansowego i rodzinnego oraz realnych możliwości płatniczych, a także jak najściślejsza współpraca z sądem, który dąży do tego, by sytuację strony w pełni wyjaśnić (k. 1, 2-4,11-13,27-33, 35-39, 45-47, 48, 81, 156-157,195-198 akt sądowych).