Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Flasińska po rozpoznaniu w dniu 10 października 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 13 września 2017 r., sygn. akt II SA/Bk 319/17 w przedmiocie odrzucenia sprzeciwu w sprawie ze skargi M. B. na zarządzenie zastępcze Wojewody P. z [...] marca 2017 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego postanawia: I. oddalić zażalenie, II. sprostować z urzędu sentencję oraz uzasadnienie postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 13 września 2017 r., sygn. akt II SA/Bk 319/17 w ten sposób, że nazwisko "B." zastąpić nazwiskiem "B.".
Postanowieniem z 13 września 2017 r., sygn. akt II SA/Bk 319/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku odrzucił sprzeciw M. B. od postanowienia referendarza sądowego z 29 sierpnia 2017 r. o umorzeniu postępowania w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych (pkt 1) oraz odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie radcy prawnego (pkt 2).
W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał na treść art. 259 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 - dalej p.p.s.a.), zgodnie z którym od zarządzeń i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6 - 8 p.p.s.a., strona może wnieść do właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego sprzeciw w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia zarządzenia lub postanowienia. Na podstawie art. 259 § 2 p.p.s.a. sprzeciw wniesiony po terminie sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym.
Sąd stwierdził, że z akt sprawy wynika, iż odpis postanowienia referendarza sądowego, będącego przedmiotem sprzeciwu, doręczono skarżącemu w dniu 31 sierpnia 2017 r., a zatem termin do wniesienia środka zaskarżenia upływał 7 września 2017 r. Tymczasem sprzeciw skarżący wniósł, na co wskazuje data stempla pocztowego, w dniu 8 września 2017 r., czym niewątpliwie uchybił siedmiodniowemu terminowi na dokonanie tej czynności.
Wobec powyższego, Sąd orzekł o odrzuceniu sprzeciwu, na podstawie art. 259 § 2 p.p.s.a.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł M. B., domagając się jego uchylenia oraz zwolnienia od uiszczenia wpisu od zażalenia. W uzasadnieniu zażalenia wskazał, że niezależnie od daty stempla pocztowego skarżący wniósł sprzeciw w dniu 7 września 2017 r., a nie jak stwierdzono w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia w dniu 8 września 2017 r. Kwestia niewłaściwej organizacji poczty w tak małej miejscowości jak ta, z której pochodzi skarżący, nie może wywoływać dla niego ujemnych skutków procesowych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.
Art. 258 § 1 i 2 pkt 7 w zw. z art. 259 § 1 p.p.s.a. daje podstawy prawne do wniesienia sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego o przyznaniu, cofnięciu, odmowie przyznania prawa pomocy albo umorzeniu postępowania w sprawie przyznania prawa pomocy. Skuteczne złożenie tego środka zaskarżenia obwarowano w art. 259 § 1 p.p.s.a. siedmiodniowym terminem liczonym od dnia doręczenia postanowienia w w/w przedmiocie. Skutki uchybienia tego terminu reguluje art. 259 § 2 p.p.s.a., który zobowiązuje wojewódzki sąd administracyjny do odrzucenia sprzeciwu w takiej sytuacji.
W niniejszej sprawie odpis postanowienia referendarza sądowego z 29 sierpnia 2017 r. został doręczony skarżącemu w dniu 31 sierpnia 2017 r. (zwrotne potwierdzenie odbioru karta 51 akt sądowych). Siedmiodniowy termin na wniesienie sprzeciwu od tego postanowienia mijał zatem w dniu 7 września 2017 r. Tymczasem w/w środek zaskarżenia został złożony przez skarżącego w dniu 8 września 2017 r., na co wskazuje data stempla pocztowego figurująca na kopercie, w której znajdowało się pismo procesowe stanowiące sprzeciw (karta 53 akt sądowych). W uzasadnieniu zażalenia skarżący nie wykazał, aby w niniejszej sprawie zaistniały okoliczności, z którymi sąd powinien wiązać przyjęcie innej daty wniesienia sprzeciwu niż ta wynikająca z powyższej urzędowej adnotacji.
Wniosek skarżącego o zwolnienie od kosztów wpisu od zażalenia nie zawiera usprawiedliwionych podstaw. Zgodnie bowiem z art. 227 § 1 p.p.s.a., zażalenie przysługuje na zarządzenie przewodniczącego oraz postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego w przedmiocie kosztów sądowych, jeżeli strona nie składa środka odwoławczego co do istoty sprawy. § 2 tego przepisu stwierdza zaś, że od zażaleń, o których mowa w § 1, nie pobiera się opłat sądowych. Zażalenie na postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego o odrzuceniu sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego w przedmiocie prawa pomocy należy uznać za postanowienie, o którym stanowi § 1 tego przepisu, z którym na podstawie art. 227 § 2 p.p.s.a. nie wiąże się obowiązek uiszczenia wpisu.
Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a.
O sprostowaniu sentencji oraz uzasadnienia zaskarżonego postanowienia Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 156 § 1 i 2 i art. 166 w zw. z art. 193 p.p.s.a.