Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Chlebny po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S.E. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 24 listopada 2015 r. sygn. akt IV SA/Wa 1127/15 w zakresie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi S. E. na decyzję Konsula Rzeczypospolitej Polskiej w R. z [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania wizy postanawia: 1. podjąć zawieszone postępowanie; 2. uchylić zaskarżone postanowienie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z 24 listopada 2015 r., sygn. akt IV SA/Wa 1127/15 odrzucił skargę S. E. (dalej: skarżący), albowiem na podstawie art. 5 pkt 4 p.p.s.a. sprawa ze skargi na decyzję o odmowie wydania przez konsula wizy Schengen nie należy do właściwości sądu administracyjnego.
Postanowienie Sądu pierwszej instancji zostało zaskarżone przez cudzoziemca skargą kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w której podniesiono m.in. zarzuty naruszenia związane ze stosowaniem prawa UE i Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Skarżący zarzucił naruszenie art. 8 ust. 1, art. 13 i art. 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. S. E. jako cudzoziemiec niebędący członkiem rodziny obywatela państwa członkowskiego UE w rozumieniu ustawy o wjeździe - został pozbawiony prawa do skutecznego środka odwoławczego do sądu, co stanowi naruszenie art. 13 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Skarżący nie ma prawa wnieść skargi do sądu administracyjnego, chociaż w Polsce ma żonę i dziecko, a małżonkowie obywateli UE - cudzoziemców mają taką możliwość, dlatego naruszono art. 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Zarzucił, że decyzja o odmowie wydania wizy stanowiła ingerencję w prawo do poszanowania prawa do życia rodzinnego, więc naruszono art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Skarżący zarzucił także naruszenie art. 32 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Wizowy (kodeks wizowy) (Dz. Urz. z 2009 r. Nr L 243, str.1-58) i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz. Urz. z 2012 r. Nr C 326, str. 391-407), które zapewniają prawo do skutecznego środka odwoławczego przed sądem. Skarżący podniósł, że art. 5 pkt 4 p.p.s.a. narusza powyższe przepisy.
W skardze kasacyjnej ponowiono wniosek o skierowanie pytania prejudycjalnego do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o wykładnię art. 32 ust. 3 kodeksu wizowego w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Minister Spraw Zagranicznych wniósł o jej oddalenie. Powołał się na opinię Rzecznika Generalnego przedstawioną w dniu 11 kwietnia 2013 r. w sprawie Rahmanian Koushkaki, C-84/12, ECLI:EU:C:2013:232 i m.in. stwierdził, że kodeks wizowy nie może być interpretowany jako dający podstawę do powstania po stronie cudzoziemca prawa podmiotowego do uzyskania wizy Schengen.
Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 28 czerwca 2016 r. zawiesił postępowanie w sprawie ze skargi kasacyjnej skargi S. E. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 listopada 2015 r. oraz zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniem prejudycjalnym: "Czy art. 32 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Wizowy (kodeks wizowy) (Dz. Urz. z 2009 r. Nr L 243, str.1-58), z uwagi na motyw 29 preambuły do kodeksu wizowego i art. 47 akapit pierwszy Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz. Urz. z 2012 r. Nr C 326, str. 391-407), należy rozumieć w ten sposób, że nakłada na państwo członkowskie obowiązek zagwarantowania środka zaskarżenia (odwołania) do sądu?"