Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Roman Hauser Sędziowie sędzia NSA Roman Ciąglewicz sędzia del. WSA Renata Detka (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Agata Putkowska po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej K. S. i B. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 23 listopada 2015 r. sygn. akt II SA/Bd 896/15 w sprawie ze skargi K. S. i B. S. na decyzję Kujawsko - Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Bydgoszczy z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki postanawia odrzucić skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z 23 listopada 2015 roku, sygn. akt II SA/Bd 896/15, oddalił skargę K. S. i B. S. na decyzję Kujawsko-Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Bydgoszczy z dnia [...] maja 2015 r., utrzymującą w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Bydgoszczy z [...] kwietnia 2015 r., nakazującą K. S. i B. S. rozbiórkę samowolnie zrealizowanego obiektu budowlanego konstrukcji drewnianej - "budynku letniskowego" o powierzchni zabudowy 33,85 m², znajdującego się na terenie części działki oznaczonej nr ewidencyjnym [...], przy ul. [...], w miejscowości K., gmina [...].
Sąd wskazał, że w dniu 15 kwietnia 2014 r. organ I instancji przeprowadził kontrolę ww. nieruchomości i ustalił, że objęty postępowaniem obiekt (domek o konstrukcji drewnianej, wyposażony w instalacje: elektryczną, wodociągową i kanalizacyjną), znajduje się na wydzierżawionej nieruchomości, a jego właścicielami są K. S. i A. S.. Właściciele domku letniskowego nie przedłożyli dokumentów świadczących o legalności powstania kontrolowanego obiektu, a oba organy uznając, że został on pobudowany w warunkach samowoli budowlanej przyjęły, że podstawą orzeczenia o rozbiórce jest art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane z dnia 24 października 1974 r.
Na terenie, na którym znajduje się obiekt nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, dla działki nr [...] nie wydano także decyzji o warunkach zabudowy. Poza tym działka leży na terenie Obszaru Chronionego Krajobrazu, w pasie o szerokości 100 m od linii brzegowej zbiornika wodnego (Zalewu [...]), w którym lokalizacja obiektów budowlanych jest zakazana. Dlatego lokalizacja spornego obiektu letniskowego jest niezgodna z przepisami o planowaniu przestrzennym.
W złożonej skardze K. S. i B. S. podali, że obiekt kupili w 1999 r., a sporządzona umowa kupna-sprzedaży podpisana została zarówno przez sprzedającego jak i kupującego. Od tej transakcji została odprowadzona opłata skarbowa do III Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy. Wszystkie czynności cywilno-prawne od tej umowy zostały wykonane.
Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy podzielił ocenę organów, że budynek letniskowy zrealizowany został bez pozwolenia na budowę, a co za tym idzie organy nadzoru budowlanego prawidłowo zastosowały przepisy ustawy Prawo budowlane z 1974 r. w zw. z art 103 ust. 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, gdyż obiekt powstał samowolnie przed 1995 r.
Sąd I instancji podkreślił, że działka nr ewid. [...] leży na terenie Obszaru Chronionego Krajobrazu, ustanowionego aktualnym aktem prawnym - uchwałą Nr [...] Sejmiku Województwa Kujawsko-Pomorskiego z dnia 21 marca 2011 r.
w sprawie obszarów chronionego krajobrazu i znajduje się w pasie o szerokości 100 m od linii brzegowej zbiornika wodnego, w którym lokalizacja obiektów budowlanych jest zakazana. Zasadnie zatem organy nadzoru budowlanego uznały, że w sprawie zaszła okoliczność, o jakiej mowa w art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane z 1974 r. przesądzająca o braku możliwości legalizacji samowoli budowlanej polegającej na realizacji domku letniskowego.