Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący : sędzia NSA Cezary Pryca po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia I. U. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 marca 2006 r. sygn. akt III SA/Wa 94/06 w zakresie odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi I. U. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 12 października 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy odroczenia spłaty kary pieniężnej za samowolne zajęcie pasa drogowego postanawia: oddalić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 8 marca 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 94/06 po rozpoznaniu wniosku I. U. o wstrzymanie wykonania decyzji Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 12 października 2005 r., nr GDDKiA O/Kr-3/323/50/05 - odmówił skarżącej wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przedmiotem udzielenia ochrony tymczasowej mogą być jedynie takie akty lub czynności z zakresu administracji publicznej, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania. W przedmiotowej sprawie wydana została decyzja odmowna, która w ocenie Sądu nie ma cech wykonalności, a zatem nie można wstrzymać wykonania takiej decyzji. Sąd podał także, że strona skarżąca nie wykazała we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, iż w niniejszej sprawie zachodzą jakiekolwiek przesłanki uzasadniające niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, czy też spowodowania trudnych do odwrócenia skutków w przypadku wykonania przedmiotowej decyzji.
I. U. wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego zażalenie na powyższe postanowienie Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 marca 2006 r. domagając się jego uchylenia. W uzasadnieniu zażalenia skarżąca wymieniła szereg dokumentów, które jej zdaniem uzasadniają wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Wobec wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału i wobec braku zaistnienia przesłanek do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zasadnie odmówił wstrzymania wykonania decyzji Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 12 października 2005 r. nr GDDKiA O/Kr-3/323/50/05.
Zgodnie z art. 61 § 3 p.p.s.a. po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub części zaskarżonej decyzji, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Wstrzymanie wykonania decyzji nie powoduje zawieszenia mocy aktu, lecz związane jest jedynie z elementem realizacji przyznanych komuś uprawnień bądź wypełniania nałożonych na kogoś obowiązków. Zauważyć należy, że w konsekwencji powyższego, w przypadku rozpatrywania wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji konieczne jest rozważenie, czy w konkretnej sytuacji decyzja administracyjna nadaje się i wymaga wykonania, przy czym przez pojęcie wykonania należy rozumieć spowodowanie takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w decyzji. Zarówno z praktyki sądowniczej jak i z piśmiennictwa wynika, że nie każdy akt administracyjny nadaje się do tak rozumianego wykonania, przy czym co do zasady cechy wykonalności nie mają decyzje odmowne. Wstrzymanie wykonania może jednak dotyczyć niektórych decyzji, które z pozoru cech wykonalności są pozbawione, jeżeli zmieniają one sytuację prawną lub faktyczną skarżącego, nie odnoszą się zaś do decyzji deklaratywnych.
Podkreślić należy w ślad za motywami zaskarżonego postanowienia, że decyzja Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 12 października 2005 r. odmawiająca odroczenia skarżącej spłaty kary pieniężnej za samowolne zajęcie pasa drogowego nie nadaje prawnomaterialnych uprawnień, ani też nie nakłada tego rodzaju obowiązków, a zatem pozbawiona jest cech wykonalności i z tego powodu wstrzymanie jej wykonania byłoby niecelowe z uwagi na brak skutku w przypadku zastosowania ochrony tymczasowej przewidzianej w art. 61 § 3 p.p.s.a.
Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny podziela pogląd wyrażony w zaskarżonym postanowieniu, że okoliczności przedstawione przez skarżącą nie wyczerpują przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a.
Z przytoczonych powodów Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na mocy art. 184 w związku z art. 197 p.p.s.a.