Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Sędzia NSA Tomasz Kolanowski (sprawozdawca), Sędzia del. WSA Alina Rzepecka, po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi D. K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 25 września 2018 r., sygn. akt I SA/Bd 238/18 w sprawie ze skargi D. K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 22 stycznia 2018 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2014 r. postanawia: 1. odrzucić skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, 2. zwrócić skarżącemu z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy kwotę 200 (słownie: dwieście) złotych tytułem uiszczonego wpisu od skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Wyrokiem z 25 września 2018 r., sygn. akt I SA/Bd 238/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę D. K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 22 stycznia 2018 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2014 r.
Jak wynika z akt sprawy, skarżący od początku postępowania przed sądem pierwszej instancji, a więc począwszy od wniesienia skargi, był reprezentowany przez adwokata P. B. Po wydaniu wyroku przez sąd pierwszej instancji pełnomocnik wystąpił z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie mu uzasadnienia tego orzeczenia. Pełnomocnik twierdził, że wysłał do sądu w jednej kopercie wnioski o uzasadnienie wyroków w dwóch sprawach, w tym sprawie o sygn. akt I SA/Bd 238/18. Sąd pierwszej instancji postanowieniem z 17 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Bd 238/18, oddalił wniosek o przywrócenie terminu. Sąd uznał, że pełnomocnik przez nieuwagę nie złożył wniosku o uzasadnienie wyroku. Pełnomocnik wywiódł od tego postanowienia zażalenie, jednak wpis od zażalenia uiścił z uchybieniem siedmiodniowego terminu. W konsekwencji Sąd pierwszej instancji postanowieniem z 18 marca 2019 r., sygn. akt I SA/Bd 238/18, zażalenie odrzucił.
W piśmie z 22 września 2020 r., skarżący reprezentowany przez radcę prawnego M. S. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku WSA w Bydgoszczy z 25 września 2018 r., sygn. akt I SA/Bd 238/18.
Zaskarżonemu orzeczeniu na podstawie art. 285e § 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.; dalej: p.p.s.a.) zarzucił naruszenie w szczególności:
1) art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez jego niezastosowanie;
2) art. 2 TUE w zw. z art. 2a o.p. poprzez naruszenie zasady praworządności i niezastosowanie drugiego z powołanych przepisów;
3) art. 41 KPP w zw. z art. 2a o.p. poprzez naruszenie prawa do dobrej administracji;
4) art. 120 o.p. zw. z art. 2a o.p poprzez naruszenie zasady praworządności i niezastosowanie drugiego z powołanych przepisów;
5) art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach poprzez niezastosowanie w rzeczonej sprawie zawartej w tym przepisie definicji odpadów;
6) § 14 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów poprzez bezprawną odmowę uznania za prawidłowe udokumentowania niektórych kosztów uzyskania przychodów przy pomocy dowodów wewnętrznych, a w dalszej kolejności bezprawną odmowę ich uznania jako podstawy do obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych;
7) art. 20 ust. 2 pkt 3 i ust. 4 ustawy o rachunkowości poprzez bezprawną odmowę uznania za prawidłowe dowodów wewnętrznych jako podstawy zapisów w podatkowej księdze przychodów i dalszej kolejności bezprawną odmowę ich uznania jako podstawy do obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych;