Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia zgodnie z art. 285 a § 1 p.p.s.p. przysługuje od prawomocnego wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego zaskarżonego skargą kasacyjną, która następnie wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego została oddalona.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Rudowski (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Stefan Babiarz,, Sędzia WSA del. Grażyna Nasierowska, , po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi Z.R. i W. R. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 22 lipca 2008 r. . sygn. akt I SA/Rz 222/08 oddalającego skargę Z. R. i W.R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. z dnia 30 listopada 2007 r. nr [....] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r. postanawia: odrzucić skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Dyrektor Izby Skarbowej w R. decyzją z dnia 3 listopada 2007 r. po rozpatrzeniu odwołania z dnia 21 września 2007 r. od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w R. z dnia 22 sierpnia 2007 r. określającej zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych Z. R. i W.R. za 2001 rok w kwocie 140.444,00 zł - utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżący zarzucili wydanie powyższej decyzji z naruszeniem:
przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 22 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2001 r. Nr 134 poz. 1509 ze zm., dalej: u.p.d.o.f.);
przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię § 29 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 1999 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. z 1999r. Nr 105, poz. 1199);
przepisów prawa procesowego poprzez niewypełnienie dyspozycji wynikających z art.120,121,122,124,180,187§1,191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 1997 r. Nr 137, poz. 926 ze zm.).
Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 22 lipca 2008 r. (sygn. akt I SA/ Rz 220/08) oddalił skargę wskazując, że zaskarżona decyzja nie została podjęta z naruszeniem prawa obligującym do jej uchylenia.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku pełnomocnik skarżących zarzucił:
mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę prawa procesowego, w szczególności art. 2 Konstytucji RP, statuującego zasadę demokratycznego państwa prawnego poprzez uznanie, że wydana przez Izbę Skarbową w R. decyzja z dnia 30 listopada 2007 r. jest decyzją praworządną - w rozumieniu art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98 poz. 1071 ze zm., dalej: k.p.a.) - gdy tymczasem jej uzasadnienie zawiera błędy logiczne, a do jej wydania doszło wskutek naruszenia rzetelnej i sprawiedliwej procedury, a przez to naruszenie:
art. 3 § 1, art. 134 § 1, art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) w zw. z art. 193 § 1 i § 4 i art. 23 § 2 Ordynacji podatkowej przez ich niewłaściwe zastosowanie, art. 3 § 1, art. 134 § 1, art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt 1 lit.c) p.p.s.a. w zw. z art. 193 § 1 i § 4 i art. 24b ust. 1 u.p.d.o.f. - w brzmieniu obowiązującym w 2001 r.- przez jego niezastosowanie, wyrażające się w przyjęciu, że ustalenia dokonane w postępowaniu podatkowym pozwalały odstąpić od oszacowania dochodu uzyskanego przez podatnika, gdy tymczasem prawidłowa ocena tych ustaleń pozwalała dokonać obliczenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania;
art. 3 § 1, art. 134 § 1, art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 199 Ordynacji podatkowej przez wyrażenie poglądu, że jest zgodny z zasadą rzetelnego procedowania sposób przesłuchania strony w postępowaniu administracyjnym, polegający na tym, że najpierw jest ona uprzedzana o treści art. 196 w zw. z art. 233 § 1 Ordynacji podatkowej, a dopiero następnie informowana o prawie wyrażenia zgody na swoje przesłuchanie. W ocenie kasatora reguły rządzące takim przesłuchaniem prowadzą do odmiennego wniosku.