Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Podatkowej Komisji Odwoławczej (...) w przedmiocie wymiaru podatku obrotowego i dochodowego za 1983 rok na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu z dnia 26 października 1988 r. SA/Wr 1061/88
postanawia uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać NSA OZ we Wrocławiu do rozpoznania skargi (...).
Istota zagadnienia sprowadza się do prawidłowej wykładni art. 199 par. 3 Kpa.
Zgodnie z tym przepisem nie można wnieść skargi do sądu administracyjnego na decyzję, jeżeli właściwy organ administracji państwowej wszczął postępowanie w celu zmiany, uchylenia lub stwierdzenia nieważności decyzji albo wznowił postępowanie.
Intencją tego przepisu nie było pozbawienie strony w ogóle możliwości sądowej kontroli legalności decyzji administracyjnej - co pozostawałoby w jawnej sprzeczności z art. 16 par. 2 i art. 196 par. 2 pkt 11 Kpa - lecz jedynie czasowe ograniczenie prawa wniesienia w takiej sprawie skargi do sądu administracyjnego.
Tak też stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 marca 1987 r. III AZP 3/87 /OSN 1988 z. 7-8 poz. 102/.
Zainteresowany bowiem - jak to dalej stwierdził Sąd Najwyższy - może wnieść do sądu skargę na decyzję kończącą postępowanie prowadzone w trybie nadzoru i wyczerpującą tok instancji. Oczywiście ta możliwość jest aktualna wówczas, gdy w postępowaniu prowadzonym w trybie nadzoru wydano skuteczną decyzję merytorycznie rozstrzygającą sprawę.
Inaczej przedstawia się możliwość wniesienia do sądu skargi w sytuacji, gdy ostatecznie umorzono postępowanie prowadzone w trybie nadzoru. W tej bowiem sytuacji strona nie ma interesu prawnego w zaskarżaniu ostatecznej decyzji - w konkretnej sprawie Ministra Finansów - gdyż była to dla niej decyzja korzystna, jako że umorzono postępowanie podjęte w trybie nadzoru celem podwyższenia podatków.
Natomiast nie może tracić uprawnień do wniesienia skargi na ostateczną decyzję kończącą postępowanie, a taką stała się decyzja z dnia 5 marca 1987 r. Podatkowej Komisji Odwoławczej przy Izbie Skarbowej.
Uprawnienie to odżywa od dnia doręczenia zainteresowanemu decyzji umarzającej postępowanie wszczęte w trybie nadzoru.